szkic do tęsknoty (wersja druga)

[em_]

(przecież nie jesteś żadnym fragmentem mojego ciała
— dlaczego muszę to sobie mówić żeby być całą)

ruch wtłaczany w przestrzeń mimowolnie
nie obejmuje papierowych ptaków
wierne i ślepe
zawsze tam gdzie je zostawiłam
żeby pustka nie mogła się dopełnić

wiatr porusza drzwiami
jakby wskazywał że ktoś podsłuchuje czekanie

przyłapałam ślad po twoich ustach na brzegu opróżnionej filiżanki
— czy cień można nauczyć istnieć

[elka]

(przecież nie jesteś żadnym fragmentem mojego ciała
— dlaczego muszę to sobie mówić żeby być całą)

Na ogół, to sobie wmawia człowiek, który stracił swoją połówkę, bez możliwości odzyskania. Dlatego to tak boli...

Dobry wiersz, bardzo dobry.

Pozdrawiam.elka.

[em_]

Dzięki Elka

[Alek Osiński]

W tej wersji początek i koniec najmocniej do mnie przemawia

"podsłuchuje wymowę czekania" - to jakby ciut zbyt
przekombinowane metaforycznie;)

Pozdrawiam:)

[EdwardSkwarcan]

Zgrabna robota

[em_]

Dziękuję

[coobus]

Cienie istnieją samoistnie. Choć zawsze będą zależne od nas i od światła. A tęsknota zawsze będzie rozmową z cieniem, nawet wtedy, gdy ciemność go rozmyje. Brawo za wiersz

[lczerwosz]

Tęsknota karmi się znakami, symbolami. Zastępują ciało czy jego pół.
Patrz jak ożywają cienie, nawet ruch drzwi ma sprawcę. Pokazałaś to.

[em_]

Dzięki chłopaki

[anastazja]

Ładnie z tymi drzwiami, cienie, pustka zakryta papierowymi ptakami. Wszystko to, mówi. Super em_