Impresja niepojęta źrenicami

[Gruszka]

Pani do twarzy w tym roku i w tym smutku.
Przed rokiem nie widziałem - nie przeczuwałem
czasu, w którym zastygają oczy - dwie sarny
tnące przesiekę - wpół. Wpół do godziny tej
albo tamtej. Celuję w zatrzymywaniu
chwil, a pani w tym roku do twarzy w powiększeniu -
z ukosa i z bliska - widać jak wpół przymyka się
pierwsza sarna. Druga wyprzedza myśl, że oto
smutek w kadrze jak u modelek Modiglianiego.

Źrenicą oka nie spoglądasz. A jesteś - w obiektywie.

Do twarzy w tym roku pani. A pani mi mówi
oczami, sarnami, przesiekami - wpół tnie. Wpół -
chwytam soczewkami w powiększenie - optyczny zoom zbliża
mnie do pani - w tym smutku niedopieszczonym źrenicami.

[alchemik]

Piękny portret, Elu.
A ile w nim szczegółów uchwyconych w kadrze, wpół chwili, nie na chwilę przecież, a na czas długi.

Jurek

[Gruszka]

Nałożyłam na chwilę cudze szkła i spojrzałam nie swoim szkiełkiem - i tak jakos wyszło

[Krzysztof]

Owszem jakiś obraz jest, opowiadanie, ale moim fachowym okiem jednak mało się tam dzieje, tekst mógłby być troszkę bardziej ciekawy, pozdr

[Gruszka]

Fakt Krzysztofie - przecież mógł te sarnę np ustrzelić... peel, albo coś bardziej ekstremalnego zrobić...
Bylooby ciekawiej.
Dzieki za spostrzeżenia

[Krzysztof]

Ha, ha, no właśnie albo ją powiesić na szubienicy

[Patka]

I mnie się podoba. Świetnie, świadomie posługujesz się powtórzeniami, a sam wiersz ma ciekawy klimat.

Pozdrawiam
Patka

[Gruszka]

Krzysztofie, moze innym razem


Patko, dzięki, miło mi

[coobus]

oczy - dwie sarny
tnące przesiekę - wpół. Wpół do godziny tej
albo tamtej. Celuję w zatrzymywaniu
chwil,

Wybrałem ten fragment. który prosi się o to, by zabrać go w ten niedzielny wieczór, ale tak naprawdę zabieram cały wiersz. Mądra, dojrzała poezja

[Gruszka]

coobus, kłaniam się. Twój komentarz zabieram sobie jako afirmację - przyda się na kiepski (potencjalnie) czas.
Dziękuję