poszarpana parasolka

[atoja]

ścieżkę pełną piasku
wytrzepałam z butów
kocie łby
połamane szpilki
dawno przepłakały

nie moja rzeka
zamknięta w kajdany
zgrzyta puszkami
bezdomny las

spłonęła muzyka strychu
i jedwabna bluzka mamy

pogubiłam do twarzy imiona
tylko kilka ściskam w dłoni

poszarpana parasolka
nie spływa kroplami
weszło jej to w nawyk

gdy pęknie
twój wyszczerbiony kubek
i w oczach malachit

czy to takie wielkie straty


Nawet gdy stracę ciebie (ten gest, śmiech chropawy,
który kocham), nie będzie w tym kłamstwa. Tak, w sztuce
tracenia nie jest wcale trudno dojść do wprawy;
tak, straty to nie takie znów (Pisz!) straszne sprawy.*
Elizabeth Bishop

[Gloinnen]

spłonęła muzyka strychu

"muzyka strychu" - moim zdaniem ta metafora jest dość napuszona, lepiej chyba normalnie, po ludzku, "spłonęła muzyka na strychu" - i masz ciekawy obraz, w moim odczuciu dużo bardziej sugestywny i przemawiający do wyobraźni.

Ogólnie podoba mi się wiersz - uważam, że to jeden z lepszych Twoich.

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

spłonęła muzyka strychu

"muzyka strychu" - moim zdaniem ta metafora jest dość napuszona, lepiej chyba normalnie, po ludzku, "spłonęła muzyka na strychu" - i masz ciekawy obraz, w moim odczuciu dużo bardziej sugestywny i przemawiający do wyobraźni.

Ogólnie podoba mi się wiersz - uważam, że to jeden z lepszych Twoich.

Pozdrawiam,


Glo.

Glo, kiedy strych tak ciekawie gra...coś tam stuka ,skrzypi,wyje

dziękuję

[Alek Osiński]

Zgadzam się z tym co Glo napisała

Pozdrawiam

[atoja]

Al
czyli wg. Ciebie strych nie gra