tlenie,

[ks-hp]

tak właśnie jest bez ciebie: te sztuczne ognie
zdają się żywsze, podeszwy trawiące polimerową
darń, godne istnienia karalucha. W kącie stwór
z ceramiki od dwóch dekad strzela na oślep,
rozwiera metaliczne szczęki i stygnie wolniej.

Podpłomyki przypominają serie na oddziale
geriatrycznym, a lekarz nazywa to rozszerzeniem
powietrza: szkło miększe od mgły, ciepło
jest brakiem zimna. Poświąteczna dekoloryzacja
następuje szybko, nawet nie wiesz, że luty -

tylko obcasy mlaszczą teraz w przejściach
między marmurowymi blatami. Ten chłód jest
cieplejszy niż dłonie i serce lekarza.
Dobijasz się do pokrywy, spod tłustych grud.
Kwiaty oddają twój ostatni sen.



________________________
cykl: z pokoju dziecięcego

[Krzysztof]

Według mnie wiersz przegadany, nafaszerowany zbyt dużą ilością niepotrzebnych rekwizytów, przez co cała treść jest nieco nużąca, pozdr

[coobus]

Ostatnio obracałem się w wierszach całkowicie przegadanych. Tego tak nie oceniam, bo sam nie jestem oszczędny w słowach. To chyba sprawa oczekiwań - poetycki świat mieści się pomiędzy poematami a haiku. Bardzo hermetyczny wiersz, ale za to pozwala popracować wyobraźnią nad własną wizją słów. Jeśli słowo jest ładne, akceptuję taką hermetyczność zapisu. Powrócę do niego.

[EdwardSkwarcan]

To jest wiersz po którym trzeba się zamyślić po kątem siebie w szczodrości losu.
Dla mnie piękny a suchość w gardle Krzysztofa też podziwiam

[eka]

Tlenie, wywiewanie, odczuwanie stanów po czyimś ostatecznym odejściu.
Impresja głęboko wrzynająca się świadomość opuszczonego podmiotu , bardzo wysublimowana próba opisania przybliżeniami doznań. Dom, szpital, cmentarz. Negacja tego, co zostaje, niezrozumienie innych (lekarz).
Zimno.
Szukanie pogrzebanego.

Wiersz świetny, emocjonalny. Odkrywczy w zastosowanych przybliżeniach.
Skraca u czytającego dystans między myślą a doznaniem.

[jaguar]

Wg mnie, w pierwszym wersie zaimek "te" jest zbędny, bo wskazuje na konkretny obiekt, ale nie jest wyjasnione i czytelnik sie gubi, zadaje pytanie: "jakie, ktore "te". Staram sie tez zrozumiec o jaki stwor z ceramiki moze chodzic i czego moze byc symbolem, co wprowadzac do wiersza i jak udoskonalac przekaz. Wiec to troszke hermetyczne jest. Druga strofa zawiera wymienianie i jest to takie uproszczenie, lub wypelnianie. Ja bym sprobowala jakos polaczyc tę wyliczanke i ulirycznic nieco. Za to ostatnia strofa jest piekna i ujmuje. Dobrego dnia, eka

[Mchuszmer]

Ciekawy wiersz, skupiony na odczuwaniu, impresja najwyraźniej samotności, być może po czyjejś śmierci (odbieram scenerię jako szpitalną, może prosektoryjną), ale może to tylko porównanie np. mieszkania, w którym jest się samotnym, do miejsca o takim charakterze; dawne ciepło zderzone z obecnym zimnem, wyczerpujące się. Tytuł można czytać dwojako, jako tlenie (się), ale i zwrot do kogoś (mój tlenie). Ciekawych kontrasty, piękna puenta i metafory - szczególnie przemawia rozszerzenie powietrza, ciepło jako (jedynie) brak zimna - potęgujące chłód i drętwotę; wysoka kultura słowa i dobre brzmienie.
Choć mam chwilami wrażenie nadmiaru przerzutni, jakby były obowiązkowe i po chwili szarpią mną przy czytaniu. Część tekstu wydaje mi się przekombinowana i zbyt hermetyczna - podpłomyki i serie czy ceramiczny stwór i jego poczynania donikąd mnie nie prowadzą, przypominają bardziej zagadkę, nie wiem też, czemu właśnie po dłoniach i sercu lekarza następują kończące wersy.
Heh, przecinek w tytule całkiem mi spasował, bo od razu wprowadza w tok wypowiedzi, rytm, choć nie wiem już, co sądzić o celowości jego użycia, bo w innym miejscu w sieci już go nie widzę;-). Pozdrawiam:-)

[Henryk VIII]

I ja na tak. Piszesz:" lekarz nazywa to rozszerzeniem
powietrza: szkło miększe od mgły, ciepło
jest brakiem zimna. Poświąteczna dekoloryzacja
następuje szybko, nawet nie wiesz, że luty -" - tu obrazowo, wręcz mocno do krwi. Ja przegadania nie dostrzegam, dla mnie dobry, choć raniący empatyczną wyobraźnię wiersz.
h8

[mawo]

Dołączam do pochwał - wiersz obrazowy, pełen emocji, porusza wyobraźnię.