jeszcze tylko rozsłonecznię przebudzenie

[coobus]

w zmęczonym lustrze dusza ustawia się przed ciałem
zarost na twarzy nie potrafi zachować milczenia
krzykiem i skargą przenika dźwiękoszczelne ramy
w tle łóżko brzemienne czekaniem
na oknie niepodlane kwiaty
 
z zarostem sobie poradzę
z zarostem tak
 
ranek stara się odzyskać zdolność wygaszania nocy
już od dawna miał z tym problemy
 
jeszcze tylko wydeptanymi przez siebie ścieżkami
wejdzie w mój świat Murakami
potem znowu odpłynę w połowie twój
w połowie oddany płynącym we mnie rzekom
 
jeszcze tylko rozsłonecznię przebudzenie
dokończę wiersz
i powrócę w spękane ramy
wesprzeć duszę
szarpiącą się z lustrzanym odbiciem

[Lucile]

Krzysiu,
wiesz, że nie mam odwagi i śmiałości komentować Twoich wierszy.
Jednak chcę abyś wiedział, że jestem ich wierną, zachwyconą i wzruszoną czytelniczką.

Przesyłam serdeczności
L

[Gruszka]

Z każdym kolejnym czytanym Twoim wierszem, coraz bardziej staję się fanką Twojej POEZJI. Podziwiam.

[em_]

Obrazowo, lirycznie, jak to u Ciebie
podoba się

[eka]

potem znowu odpłynę w połowie twój
w połowie oddany płynącym we mnie rzekom

Ale to ładne, wzrusza.
Mówisz, że dusza może stanąć przed ciałem w lustrze? I że rozsłonecznia? : )

Wygaszanie nocy - fakt, najlepsza metoda.
Lubię takie wiersze. Poważne i dobre na prawdy gorzkie.

[Mchuszmer]

Sporo tu rozdarcia, niepogodzenia, rodzaju samotności, jakiegoś wymykającego się dookreśleniu zewu. Czyżby ktoś tu również miał słabość do klimatów Murakami.
Coobusie, jest w Twoim pisaniu autentyczność i coś jeszcze, dobitność, jakaś siła przekonywania do treści, jednak nienachalna przy tym, o ile dobrze oddaję wrażenie - albo powiedzmy po prostu, że porusza.
Można tu się zastanowić, jak trening w formach rymowanych owocuje umiejętnościami melodyjnego prowadzenia wierszy różnego rodzaju - bardzo dobrze to brzmi, a nie ma się poczucia ani całkowitego zaniku formy, ani też skrępowania nią. Nie jest wysilony, widać sprawność która kieruje instynktownie. Podoba mi się ogólne wyważenie - nie szczędzisz ani refleksji, ani opisu i uzyskujesz tym wiarygodność.

Wyłapuję różne niedokładne, niezłe rymy, w tym wewnętrzne, spajają.
Jedyne, co mi się nie spodobało (że też zazwyczaj coś takiego muszę odczuwać, ha, choć nie chcę) to blisko dokładny rym ścieżkami-Murakami, znacznie odstający.

Pozdrowienia

[marta zoja]

chłonę cały wiersz, jednocześnie poruszając się ścieżkami... Kawki nad morzem...i wszystkim innym dla Murakamiego bliskim..

pozdrawiam ciepło poza samotnością... MZ.

[coobus]

Jedyne, co mi się nie spodobało (że też zazwyczaj coś takiego muszę odczuwać, ha, choć nie chcę) to blisko dokładny rym ścieżkami-Murakami,

Masz rację, nie wyszło to najlepiej, nieco zgrzyta. Nie umknęło to mojej uwadze, ale byłem i jestem skłonny tolerować ten grzech po kumotersku, trochę po ojcowsku. Mnie nie przeszkadza, ale mam świadomość, że co bardziej dociekliwym czytelnikom ma prawo przeszkadzać. Być może doczekał się wydruku (nie pamiętam), ale nie ma go w moich tomikach i ma szansę zaistnieć w kolejnym. Wezmę wtedy to pod uwagę. Coś zmienię. Dziękuję za ruszenie tematu.

Cieszę się, że wiersz się podoba. Dziękują komentującym.

[Alek Osiński]

Ten krzyczący zarost jakoś metaforycznie do mnie
nie przemawia, ale ta strofa - piękna.

jeszcze tylko wydeptanymi przez siebie ścieżkami
wejdzie w mój świat Murakami
potem znowu odpłynę w połowie twój
w połowie oddany płynącym we mnie rzekom

[jaguar]

Bardzo ciekawe pisanie, panie coobus. Wiersz nastrojowy, z lekka filozoficzny, na poziomie.