Ptasi widnokrąg

[mawo]

Sen przychodzi za późno. W ciemności rosną pisklęta,
a dźwięk z trudem przebija się przez ścianę.
Poranek jest pełen obsesji, natura pośpiesznie
usuwa rekwizyty, aż w końcu pozostaje
płachta błękitu bez szarego nadruku skrzydeł.

Lubię minimalizm, wystarcza mi żarówka
zamiast żyrandola, pocałunek w łazience
zamiast strugi wody i milczenie pożółkłych zdjęć,
ale teraz modlę się o ptaki.

Niech mnożą się, mieszają horyzonty,
wyprężone jak strzały, odprawiają jarmarczne
nabożeństwo.

Gdzieś znowu płonie miasto,znowu umiera miasto,
ptaki zrzucają pióra, ty strzepujesz pyłek,
pożerasz oczami ledwo uwypuklone piersi
i ślinisz palec, by przewrócić kartkę.

[witka]

Gdzieś na kuli ziemskiej rżną się,
prowincjonalnie, pod pierzyną.

[biegnąca po fali]

Piękny, Małgorzato.

Tylko ten pierwszy wers w ostatniej strofie...
Osobiście, zdecydowałabym się na jedną opcję.

Pozdrawiam

[mawo]

Dziękuję, Ewo. To celowe powtórzenie, ale... zastanowię się.

Witka, kto jest autorem tego tekstu?

[witka]

Jakiś pacyfista po inicjacji.

[mawo]

No to przynajmniej to się zgadza - też jestem pacyfistką po inicjacji.