Libera me, homine

[Stella]

Libera me, homine


nie wiążcie mnie tak pięknej
złotem
powrósłem
ani ścięgnami

rany szarpane
cięte i pisane
mają tyle samo

siły niemasowego rażenia

nie znają pojęcia odległości
tracą impet dopiero
w ciepłych jamach ciała

muszę biec po wydmach
zanim piasek wedrze się w błony śluzowe

moje łzy nie zamieniają się w perły

[witka]

siły niemasowego rażenia

zmieniłbym na

siłę miejscowego nieznieczułenia

ale to ja

[alchemik]

Nie wiem czy coś bym zmienił, oprócz wstawienia przecinka po Libera me.
Nawiązuje do Libera Me, Domine.
Prozy w pewnym sensie sakralnej z X wieku, a odnoszącej się do liturgii pogrzebowej.
Wymowa tekstu jest znacząca.
Na razie powiem, że bardzo mi się spodobał i pewnie jeszcze do niego wrócę z bardziej szczegółową recenzją.

Jerzy

[Stella]

dodałam, miałam taki zamiar już wcześniej, uprzedziłeś mnie

[alchemik]

Oczywiście, ten przecinek nie jest wymagany w wierszu bez interpunkcji, zwłaszcza przy powtórzeniu tytułu w tekście.
W tekście pominąłbym go, albo w ogóle nie powtarzałbym tytułu.

[biegnąca po fali]

Nie rozumiem po co ten samotny przecinek w wierszu bez interpunkcji

[alchemik]

Przecinek tylko do tytułu, Ewo.
Tam się broni.
A nawet walczy.

[biegnąca po fali]

No nie wiem. Pierwszy raz spotykam się z czymś takim.

[alchemik]

Podkreślenie niezależności inspiracji.
Libera me, Domine.

Poezje i formy tworzą poeci.
O ile potrafią.
O ile są w stanie nieść palmę prekusortwa,
To oczywiście żarcik, ale podkreśla twórczą rolę poety.

Nie bójmy się własnego zdania.
Własnych innowacji.
Najwyżej nas zj***ą, wyrażając się delikatnie.

[pan_ruina]

pewnie jeszcze do niego wrócę z bardziej szczegółową recenzją.

wróć wróć:) ciekawy jestem Twojej interpretacji, jak się z moją zazębi.