to nie jest prawdziwy wiersz

[mawo]

"Prawdziwe wiersze to wybuchające pożary".
Vicente Garcia Huidobro

pisz do mnie z głową na moim ramieniu
jestem białą linią bransoletki na wąskim
przegubie dłoni czy wiesz że Rilke
zbierał muszle ja zrywam bezbronne
nagietki nim słońce je spali

pisz że nic nie było tylko popiół
i oczy chwytające piękno w sieć
zawsze łatwiej kochać kiedy już
minie głód

nie wybucha pali się
nierównym płomieniem
gaśnie

[Elunia]

Witaj.
Niby schematyczne metafory, a jednak wyzbywasz się banału. W wierszu jest moc.
Bardzo dobry wiersz. Mnie się podoba.

[mawo]

Dziękuję, Elu.

[eka]

jestem białą linią bransoletki na wąskim
przegubie dłoni

Ale subtelna, piękna metafora, brawo.

Przemyślany wiersz z konceptem, solidnym planem i wykonaniem. Począwszy od motta, które koresponduje z tytułem - tezą i późniejszymi argumentami.
A przekaz jest prośbą do adresata, aby pomógł peelce zwątpić w miłość jak wybuchający pożar. Stąd zrywanie nagietek, czekanie na minięcie głodu, szukanie popiołu.
Na nic to... choć niektórzy mówią, że czas po czasie podobno...

Naprawdę dobra liryka.

[mawo]

Miło, że zajrzałaś. Dziękuję za opinie

[Gruszka]

Jestem pod wrażeniem wiersza.

Dodatkowo motyw bransoletki przenosi mnie do Barańczaka, "Tekst do wygrawerowania..."
i daje mi to pole do kolejnych spekulacji na temat delikatności contra...

Pozdrawiam

[mawo]

Dziękuję za obecność pod wierszem i wprowadzenie dodatkowego kontekstu. Nie znałam tego wiersza Barańczaka.
Pozdrawiam