odbicia

[biegnąca po fali]

obcy wypełniają kąty
tracimy ostrość i muszę marszczyć brwi
by odtworzyć twarze
mistyczne sploty przy kolejnych półobrotach
gdzieś na skraju dnia
kiedy wszystko wsiąka w ciszę
i jest jak z wodą która najpierw nas formuje
by kiedyś zabrać ostatnie skarby
znajomy cień na poduszce
wgłębienie jeszcze ciepłe gdy dotknąć

w każdą noc wchodzimy jak do rzeki
wczorajsze gwiazdozbiory kołyszą się miarowo
wokół bioder przybrzeżne trzciny
utrudniają ruchy a jednak płyniemy
aż do brzasku ja i nasz dom
podzielony przez dwa księżyce

[tabakiera]

Wszystko dobrze, tylko przyjrzyj się ilości zaimków w pierwszej strofie - nasze, nasze, nas.

[AS...]

mam wrażenie, że każda strofa ma innego autora...
druga znakomita

[biegnąca po fali]

Dorota - się wytnie. Dziękuję:)

AS - innych autorów? Dlaczego?

[Alek Osiński]

A nie "podzielony między dwa księżyce"?

byłoby bardziej magicznie;)

[jaguar]

Ciekawy wiersz. Nie czuję wersu: "mistyczne sploty przy kolejnych półobrotach" - jest zawiły, nie wiem o co w nim chodzi i myślę, że wiersz doskonale dałby sobie radę bez niego. I jeszcze tytuł. Kojarzy mi sie z dolegliwoscią gastryczną.
Lubię takie pisanie, takie troszkę gawędziarskie, ambitne i z "myślą". Miłego dnia

[tetu]

Bardzo ładny wiersz Ewo. Podoba się.

[Gajka]

tracimy ostrość i muszę marszczyć brwi

[biegnąca po fali]

Alku, jaguar, tetu, Gajko - pięknie dziękuję:)

PS
Lepiej późno niż wcale.
Przepraszam.

[Halmar]

Nikt nie wie, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Boję się zapukać. Wstyd. Strach. To całe wychodzenie. Halo? Do siebie. Duszno. Dolewam oliwy. Marzę o cyjanku. Zapadam się do środka. Bez dna. Halo! Kto tam? Mąciło się w głowie. Bo krew i łzy. Pisk opon. Halo. Od razu zbiegowisko. Z balkonu, mostu, pod tramwaj, w wannie. Jeszcze byłabym, gdybyś Ty. Halo…