kokardki

[Alga]

rozmawiaj ze mną. już mnie nie popsujesz
czytaniem słów na odległość
pola siłowego.


nikt, kto zobaczył pozrastane cienie
nie spodziewał się umrzeć
w tamto popołudnie. byłeś sam,
sprzeniewierzył się kiosk z twojej ulicy,
wypluwając ostatnią porcję ze szlugami.


za darmo nie umrzesz, teraz płacisz rajem.
skaczesz po falochronie, nadal bojąc się zapaści,
a w tyle głowy idź spokojnie brzegiem
z dziewczynką za rączkę, z kokardkami w ustach.
obok inne fale ściągają uwagę.
na próżno we wnętrzu rozum pohukuje
przecież są, po to są,
żeby spadać z chrzęstem
kości nie rzucaj. kiedy dno cię ściąga
najmocniej – skacz! ten jeden raz
nie łap się powietrza. to jest ta chwila.


dla niej jesteś.
dla mnie.

[eka]

Zadumałam się nad sposobem i, co tu ukrywać - mocą przekonywania lirycznego adresata do skoku z falochronu w morze.
Argumenty za: teraz i tu.

kiedy dno cię ściąga
najmocniej – skacz! ten jeden raz
nie łap się powietrza. to jest ta chwila.

Niełatwy wiersz, ale wart skupionej uwagi, Algo.
Mnóstwo refleksji, powodzenia!

[Alek Osiński]

Nie wszystko tu toczy się jedną ścieżką,
krzew gorejący rozgałęzia się i rodzi
bezpłodne pokolenia cieni jak ten kiosk
ze szlugami, otwarty niby przy okazji.

Fajne czytanie, końcówka ładnie się
zbiega i zawęża od czasu i miejsca
do osoby...