Spotkanie

[mawo]

Chodźmy więc, ty i ja, przed siebie,
W ten wieczór, rozciągnięty bezwładnie na niebie
T.S. Eliot


kiedy piszesz jest późne popołudnie
słońce wisi nad lasem
poprzecinanym smugami światła
kamienne schody parzą stopy
zastygłe miasto oddaje żar dnia

kiedy czytam twój wiersz
płonące smugi dogasają w sadach
wszystko ciąży ku ziemi
gałęzie liście i ptaki
czas przeszły i zaprzeszły
wyznacza kierunek lotu
a może ucieczki

na trawie pierwsze krople rosy

[biegnąca po fali]

Piękny wiersz, Małgorzato. Pamiętam z innych miejsc, ale warto do niego wracać.

[mawo]

Dziękuję, Ewo

[Alek Osiński]

Ładnie, lubię takie scenerie,
tylko aż się prosi zrobić coś
z tymi smugami, bo się powtarzają

"smugami światła" "płonące smugi"

aby odsmużyć i jeszcze bardziej
wyklarować obraz;)

[mawo]

Dziękuję, Alku. To powtórzenie jest zamierzone - wskazuje na intensywność emocji i upływ czasu. Dziękuję, że czytasz