świat odległy daleki od słońca

[coobus]

/dedykuję Ricie Basmajian/
___

w Aleppo nie ma wiosny i nie ma niedziel
nie ma ławek w parkach
nie ma też parków

jest za to wielu bogów
schowanych za ścianą spokojnego snu
i wiele próśb modlitewnych
bez szans na wysłuchanie
choć dla Rity
patrzącej w obce i zimne oczy kamer
pozostała tylko modlitwa

w Aleppo nie świeci słońce
choć uparcie usiłuje się przedrzeć
przez hermetyczną
zakurzoną i zasypaną gruzem codzienność

okradzione z dzieciństwa dzieci dojrzewają tu wcześnie
pobierając naukę chodzenia równolegle
z nauką umierania
uczą się odróżniać śmiech od płaczu
dziecięce zabawy przenoszą
w kalekie namiastki piwnic

z wyżyn boskich niebios
z odległych oświetlonych stolic
trudno dostrzec szkarłatne znamiona dziecka
przenoszonego pośpiesznie na rękach
do punktu opatrunkowego

z Aleppo Rita wysyła światu swój uśmiech
swoje dwadzieścia lat.
bezradność
bezgraniczne pragnienie życia
i obowiązkową akceptowalność śmierci

[em_]

Witaj,
wiersz przepiękny,
przeczytałam jednym tchem

[Alek Osiński]

O poetyce się nie wypowiadam, bo trochę nie moja bajka.
Ale wiersz na pewno cenny. Powinno się takie wiersze
czytać, żeby pamiętać do czego człowiek jest zdolny
wobec innego człowieka...

[tabakiera]

Wiersz nie należy do tych, które lubię najbardziej, ponieważ wiele tu powiedziałeś wprost.
Jednak jest cenny ze względu na temat.
Może celowo obrałeś taką formę przekazu, aby uwrażliwić na problem większą grupę ludzi.
Pozdrawiam.

[coobus]

Może celowo obrałeś taką formę przekazu, aby uwrażliwić na problem większą grupę ludzi

To na pewno. Należę do pokolenia Warszawiaków pamiętających jeszcze blizny i rany wyniesione z wojen. Pamiętam podnoszące się z kolan miasto. Chciałbym dać podobną nadzieję mieszkańcom Aleppo, że ich kolana też się kiedyś zrosną. Ale nie umiem. I nic z tego ludobójstwa nie rozumiem. To już mój drugi wiersz w tym temacie. I w tym moim bolesnym niezrozumieniu.

[tojatwoja]

Bardzo poruszający wiersz, dziękuję za to.

[anastazja]

Twoje pełne dobroci serce nie tylko czuje, ale też widzi to, czego inni nie zauważają.
Ukłon Coby.

[Marcin Sztelak]

Wiersz potrzebny, być może bliższyn prozie poetyckiej, ale nie ma to znaczenia wobec doniosłości tematu. I tej okropnej bezradności, która nas dotyka - ludzie ludziom zgotowali ten los.

Pozdrawiam.

[coobus]

Ana, Marcinie - dziękuję