Między ścianami

[Stella]

nie mogę spacerować nocami sama
stare puste kamienice wciągają mnie
przez usta bram

jeszcze by chciały poczuć w sobie puls
a dozorcy przychodzą zbyt rzadko
i dzwonki tramwajów takie odległe

wiedzą że ja słyszę to
co już jest głuche
co spróchniało w ziemi
lub gna po granicy dwóch światów

spiralnie skręcone schody i spocone rury
między ścianami
poukładane jak książki historie

przez okna sączy się latarniany swing

wychodzę
chcę tańczyć na powietrzu

[alchemik]

To historia. Przejścia z innego czasu. samotność i lęk przed połknięciem przez realne potwory podświadomości.

To również nadzieja na to, że czas nie musi się powtarzać.
A towarzysz będzie prowadził przez podwórka studnie bez lęku.

Smutny wiersz, choć jest w nim trochę nadziei.

Jurek

[Stella]

no tym razem nic z tych rzeczy
Jakkolwiek, podoba mi się Twoja interpretacja.
Stary wiersz, gdzieś z 2012, czy jakoś tak. Stałam przed klubem, czekaliśmy na koncert naszej rodzimej formacji szantowej, moich starych dobrych przyjaciół. Wokół było trochę takich kamienic, no i mówiły do czarownicy.

[alchemik]

Ach! Nie trafiłem, bo to stara impresja.

[Ava]

Stare kamienice są magiczne, bo w ich murach zaklęte są historie wielu pokoleń...
Przyciągają, ale jednak przegrywają z wolnością i radością, bo przecież taniec jest i jednym i drugim.
Pozdrawiam

[AS...]

nie stosuj Stello dopełniaczy,
bo kiedy czytam "usta bram"
to momentalnie kojarzę odmęty szaleństwa i taśmy prawdy,
a eliksir życia miesza mi się w kielichu zbawienia;
metafory dopełniaczowe są naprawdę wredne;

mam także uwagę edycyjną:
miej na względzie takich zgredów jak ja
i nie używaj bladych czcionek,
bo wytężam wzrok
a i tak mało co widzę...

no i żebyś nie pomyślała, że tylko biadolę:
podoba mi się nastrój,
zderzenie tego co jest, z tym co było;
serdeczne

[Stella]

no już Ci zmieniam ten kolor czcionki

ale o co Ci chodzi z tymi bramami, to nie kumam, jakem nieżaba.

wciągają przez usta (bramy są ich ustami)

[AS...]

"usta bram"
to metafora dopełniaczowa;
składa się ona z dwóch rzeczowników,
z których pierwszy jest w dowolnym przypadku,
a drugi zawsze w dopełniaczu;

metafory dopełniaczowe wywodzą się z liturgii:
wspomniany kielich zbawienia, krew życia, znak pokoju;
obecnie czarują nimi złotouści politycy
(odmęty szaleństwa, taśmy prawdy, dąb nadziei)
a doszczętnie splugawiły je reklamy:
harmonia smaku, tęcza barw, kwintesencja marzeń...

w poezji stały się od już dawna synonimem złego smaku,
choć są masowo stosowane przez początkujących poetów;

póki co, postaraj się o inne metafory, choćby
piękne metafory narzędnikowe (np panna z mokrą głową)
albo miejscownikowe (np człowiek o złotym sercu);
póki nie obrzydzą je reklamy i zawodowi mąciciele...

[Stella]

tu musi być, jak jest

[AS...]

i nie jest najgorzej;
te usta bram da się jakoś przełknąć