Wertykalne miasto

[Marcin Sztelak]

Składamy puzzle z widokiem na całkowicie pusty
kosmos, bez tych wszystkich śmieci
ograniczających przestrzeń.

Później plewimy marchewki na dachu,
podobno na sześćset sześćdziesiątym szóstym
nic nie rośnie, ale kto by wierzył w przesądy.

Szczególnie tak blisko domniemanego nieba,
a być może ponad nim.
Tylko anioły spadają jak opętane,
niszcząc plony.

Czas rozłożyć siatki maskujące, dokończyć puzzle,
zjeść marchewkową.

I kolejny dzień przepłynie, na wysokości
pięćsetnego. Potraktowany linearnie.

Dodano -- 18 kwie 2017, 15:27 --

[em_]

Tylko anioły spadają jak opętane,
niszcząc plony.

― tak sobie wybrałam
ciekawy wiersz, po Twojemu

[alchemik]

Ha, podczas gdy ty budujesz kolejną wieżę Babel,gdzie szatan i anioły i Pan koegzystują na wysokościach.
Na piętrze bestii rośnie marchewka, jako drwina z rajskiego ogrodu. ja myślę, że to marycha udająca marchewkę. Upadek to upadek. Nieważne, z którego piętra upada anioł. Istotny jest wybór. Wciąż mieszasz ludziom języki, dzielisz i uciekasz przed podziałami i podzielonymi. Maskujesz emocje, w tym wierszu. Peel tzw. chyba ma depresję, bo linearny czas, nie daje miejsca na wyobraźnię. Na rzeczywistości alternatywne.
Ja w swoim wierszu rozwaliłem te wysokie miasta, wieże antybabel, ale nikt nie zauważył, że wszyscy mówią wspólnym językiem.
Przyzwyczajenie drugą naturą człowieka.

[eka]

Kontynuacja buntu wobec nadmiaru, czyli pożądane niebo wylizane do czysta, pragnienie ideowej/kulturowej ascezy, a przynajmniej spokoju w myślach.
Ciekawy wiersz, bardzo.