zakończenie programu

[ks-hp]

Róże są czarne na białym ekranie;
podrażnij tylko - nic się nie stanie.

Szklane słońce na druciku, światło
przyklejone do potylicy. Cała reszta
sunie przed tobą, pasma technikoloru,
miękkie i ostre pociągnięcia.
Nie ma kineskopu ani szerszego tła.

Ciemny punkt w żarniku, brzęczyk, zabawka,
którą czujesz pod kośćmi. Jak to jest -
płaskie twarze o żywych głosach?
Mówią do ciebie, nie chcą słuchać;
stoisz tam ciągle jak łysa lampa.

[Fałszerz komunikatów]

W Twym tekście jak w piosenkach Kraftwerk - odczuwa się odhumanizowanie, chłód, mechaniczność w słowach.
Jasność przynosi jedynie przyporządkowana lampka w głowie.
Przerażająca wizja świata pewnego rodzaju uwięzienia, samotności bycia jedynie obserwatorem.
Bardzo obrazowy wiersz z podziałem na "ja" i "oni", co składa się na chory sen wariata.
Show must go on.

stoisz tam ciągle

Czyli gdzie?

[eka]

Ciemny punkt w żarniku, czarne róże - efekt mówienia do płaskich, nie słuchających twarzy w technikolorze.
Żarówka - szklane słońce na druciku, przy potylicy - to aktywność, ważna informacja, która się nie przebija do świadomości 'płaskich'. Każdy o sobie gada. Brak dialogu. Rezygnacja.
Stąd i decyzja o zakończeniu programu.
------------------------------------------------------------------------
Chciałoby się w tym miejscu przypomnieć - kropla drąży skałę - cierpliwości, a może warto decyzję odłożyć?

[mawo]

Jakbyśmy byli na niby. Bardzo podoba mi się ta łysa lampa w puencie.