Adagio

[Stella]

spijam kolory z mijanych krajobrazów
brzozy w eterycznych
soczyście zielonych sukienkach
przeglądają się w stawach

słońce rozpościera ramiona
coraz serdeczniej
a wiosna spaja się z latem
w jedno wielobarwne ciało
wspólny oddech
jak my
tak niedawno

gdy nieświadomi swojej mocy wieszcze
krzyczeli przy stołach
gorzko gorzko!


jak dziś

[lczerwosz]

Naprzemienne i uporczywe stosowanie w przyrodzie pór roku zostało ustanowione w celu pokazania, że czas płynie, o czym nie wszyscy jeszcze wiedzą. Na wzór ściennego zegara, którego wskazówki raz po raz wskazują taką samą godzinę. Lepiej nie patrzeć na smartfona, nie liczyć, ile to dni już minęło. Jaki smak miało wczorajsze wino, okaże się odkorkowaniu następnego. Wytrawny a nie gorzki.

[EdwardSkwarcan]

Mijane krajobrazy, wiosna kwitnąca wspomnieniami, słońce i pora gorączki.
Sięgam wstecz i wszędzie cię widzę, w tym uroczym raju jakby wczoraj.
Gorzko i pocałunki szczęścia.
Dlaczego co piękne przemija i wymyka się z rąk.
Znów gorzko, tylko ta gorycz inna.
https://www.youtube.com/watch?v=rYt8w_v2888
.

[Ania Ostrowska]

Łatwo się odnaleźć w tym wierszu, bo chyba każdy ma na koncie większe lub mniejsze rozczarowania, a wiosenne czary przyrody wyjątkowo boleśnie o tym przypominają.
Ładnie napisane, tylko gdyby mnie tak się udało, chyba zrezygnowałbym z ostatniego wersu "jak dziś", bo sądzę, że osłabia wydźwięk poprzednich trzech wersów. Ale to wyłącznie moje subiektywne odczucie. Pozdrawiam

[Stella]

Dziękuję serdecznie-
Leszku
Ed- fajny link, dziękuję.
Aniu, gorzko jest dziś, wtedy znaczyć miało wiadomo, co innego. Dziś ta gorycz jest nią istotnie.

Dzięki

[Ania Ostrowska]

Stello, dla mnie "tak niedawno" w kontekście treści wersów poprzedzającego i następującego, nie pozostawia wątpliwości, jakie jest "dziś". Ostatni wers pełni rolę pieczątki potwierdzającej stan rzeczy. Nie namawiam Cię do niczego, tylko próbuję wyjaśnić, dlaczego poczułam co poczułam

[Stella]

ok, kumam

[alchemik]

Odwrócenie znaczenia.
Tak jak i gorzko gorzko, nawołujące do słodyczy pocałunku nagle stało się wieszczeniem goryczy.
I nie jest istotne ile czasu upłynęło od tamtego kwitnącego i owocującego piękna.
Jak pora roku, odeszło.
Słodycz wspomnień zmienia się w gorycz ich przeżywania ponownie.
A w miłości nie ma jak w porach roku.
Nie ma co liczyć na cykl solarny.
Te odeszłe osadzają się w duszy.
Każda następna, jeżeli przyjdzie, wyrasta na tamtej glebie.

Bardzo ładnie obrazowane i świetna puenta.

Jerzy Edmund

[biegnąca po fali]

gdy nieświadomi swojej mocy wieszcze
krzyczeli przy stołach
gorzko gorzko!


jak dziś[/color]

To jest świetne

[Stella]

dziękujem