Najprostszy punkt wyjścia

[Marcin Sztelak]

Mam własny nekrolog w pudełku po butach,
a może to tylko wycinek z gazety,
coś o nagłej śmierci.

Na pewno nie o narodzinach,
to się po prostu nie zdarza w tej części
planu.

Podobno boskiego, chociaż wciąż nachodzą
wątpliwości i duchy minionych świąt.
Niedokończonych z powodu ości wbitej
w stół.

Na sztorc
wisiał na niej opłatek,
aby ograniczyć do minimum ciąg życzeń.

I tak się nie spełniały, poza nielicznymi wyjątkami.
Lecz o nich nie warto wspominać,
wszyscy byli już pijani.

Śpiąc na sienku, przykryci obrusem
z plamami barszczu. Za którymś razem
zacząłem pisać dziennik.

Zaginął w pudełku. Tym samym.

[witka]

Dobry, jest znana tylko autorowi tajemnica.

[Ava]

Śpiąc na sienku

czy sianku?
duchy minionych świąt* nieraz dają się we znaki...
Wczytuję się..., choć interpretacja wierszy nie jest moją mocną stroną.
Pozdrawiam

[Fałszerz komunikatów]

czy sianku?

Wydaje mi się, że autorowi chodziło o zdrobnienie słowa sień, ale to tylko MOJE skojarzenie. Ostatnie słowo zawsze należy do tego, kto stoi za daną treścią.

Bardzo mocny, nihilistyczny tekst, jak zwykle u Ciebie.
Przedstawiasz niezbyt smaczne sceny, nakreślone przez peela.
A wszystko przez puste pudełko po butach, które wywołało wspomnienia.
Zakończenie dość wymowne i niezbyt sprzyjające dla głównej postaci, w formie samokrytyki.
Jak dla mnie, tekst na szóstkę.

[Ava]

Nie wpadłam na to, więc zapytałam

[Ania Ostrowska]

ość wbita w stół, dla mnie stanowi najmocniejszy element w tym wierszu

[tetu]

Tak, ość wbita w stół rzeczywiście bardzo wymowna, mocny fragment. Zgadzam się z Anią. Czytam tu brak radości z przeżywania świąt, które są dla peela bolesne i z niczym dobrym się nie kojarzą, a już tym bardziej z narodzinami. Sądzę, że kogoś zabrakło przy tym stole. Może samego peela, który z wiadomych dla siebie przyczyn nie potrafi przeżywać Bożego Narodzenia, a może to, że nie ma już ducha takich świąt jest przyczyną, że czujemy inaczej. Dzisiaj wszystko to komercja, zanikają tradycje, zresztą większość z nich to już prawie legenda. Stoły zamiast dwunastoma potrawami zastawia się między innymi alkoholem itd. Smutne to.

I tak się nie spełniały, poza nielicznymi wyjątkami.
Lecz o nich nie warto wspominać,
wszyscy byli już pijani.

A mi "sienko" skojarzyło się z siennikiem, niewygodnym workiem wypchanym sianem. Stąd też obrus jako nakrycie, bo przecież pod obrusem siano.
Bardzo dobry wiersz, skłonił mnie do wielu refleksji, tylko ostatnie zdanie zapisałabym w innym szyku.

[Alek Osiński]

Nie od dzisiaj Marcinie, jesteś dla mnie mistrzem
dekadenckich klimatów, co potwierdzasz i tym wierszem.

Pozdrowienia

[eka]

No tak, w sumie dziennik jest tylko poszerzoną wersją nekrologu.
Bo co się rodzić?