Milczenia

[Marcin Sztelak]

Sól rozsypana, lustra rozbite,
szklany pył na języku smakuje
niedokończeniem.

Pora uciekać, jednak w korytarzu ciemno,
światełka nie widać, więc nadal snuję
zdania.

A tu syreny drwią, ewakuacja rozpoczęta,
a ja wciąż rozpisuję miłości
na elementy pierwotne.

Wykreślając imiona, szczególnie
zapomniane. Rozkruszam zwiędłe kwiaty
czekając rozgrzeszenia.

Mea culpa i popiół na głowę,
ale nie ma komu wyszeptać
słowa,

nawet jeśliby miało być ostatnie,
lecz jest tylko cisza przerywana zgłoskami.

[Ania Ostrowska]

Dobry wiersz, konsekwentny i spójny od początku do końca. Zwróciłam uwagę na sformułowanie "Wykreślając imiona, szczególnie zapomniane", bo uderzyło mnie, że to nie tylko jakby oczywiste, naturalną koleją rzeczy, dopowiedzenie, ale że uzmysławia, że zapominanie też może być stopniowane.

[eka]

ale nie ma komu wyszeptać
słowa,

nawet jeśliby miało być ostatnie,
lecz jest tylko cisza przerywana zgłoskami.

Niedokończone milczenie, wiersz przygnębia prowadzeniem do zanegowania sensu, każdego. Do kompletnej ciszy.
Zabolał.

[Nula.Mychaan]

samotność z wyboru, a raczej jako efekt swoich poczynań,
bardzo piękna puenta, mocna i wyrazista

[tabakiera]

Tak się zastanawiam, Marcinie, kiedy napiszesz coś optymistycznego.
Rozsypana sól oznacza awanturę, a szklany pył kojarzy mi sie ze szklanymi domami, które zostały rozbite.
Niedokończone marzenia.
Peel snuje zdania, snuje się w ciemności.
Rozpisywanie miłości na elementy pierwotne to babranie się atramentem, który brudzi.
Próba tkwienia w ideałach, rozdrapywanie piórem ran.
Kwiaty zwiędły, kolejne imiona (kobiety) zawiodły.
Potem jest wzięcie winy na siebie, posypywanie głowy, żal za utraconymi szansami.
No i samotność, dla której ukojeniem jest twórczość.

[mawo]

Najmocniej przemawia końcówka.

[witka]

Końcówka zawsze przemawia najmocniej.

[tetu]

Rozsypana sól to pech jak i rozbite lustra. Wszystko to pozostawia za sobą coś niedokończonego. Peel chce uciec (może nawet od siebie samego) lecz nie ma dokąd. Snuje się w ciemności i rozpamietuje przeszłość.

Wykreślając imiona, szczególnie
zapomniane

Winę za wszystkie porażki bierze na siebie, a że samotność to taka straszna trwoga...

Wzruszający wiersz Marcin

[Halmar]

Bardzo pozytywne przesłanie.