zamawianie abażuru z czarnymi nosorożcami

[witka]

poderwany w roju piegów świętojańskich
przez biodra ponad pnie wszystkich grusz

one przechodziły przeze mnie szpilkami
rozsuwane odcedzały przez sukienki

poświatę z talii os w czasie krótkich
ćmień wokół żarników lat świetlnych

jesteśmy tłumiącym ornamentem
pomiędzy dwoma terytorialnymi biegunami

w kopnym śniegu przy pierwszym podmuchu
zaklinamy oddychanie w ciągu literówek

watując kawałkiem złota próbę między nami
domniemania świętości i szaleństw

[eka]

Witka, surrealizm impresji większości Twoich wierszy jest magiczny. Iskrzą się obrazy, jeden nie zdąży się rozświetlić, już podbiega kolejny, trzecim unicestwiany w pył. Wbijasz w lot gorączki myśli, wyobraźni, w końcu refleksji podmiotu.
Ja bym z każdej metafory uczyniła oddzielny tekst, a Ty - szafujesz beztrosko tłokiem skojarzeń - i mnie się to podoba.
Po przeczytaniu biorę głęboki oddech.
Czasami chcę sobie (czy Tobie:) zinterpretować te linijki.
Tutaj nie trzeba. Ułożyło się samo.

[witka]

Dla mnie wystarczy komentarz, że można.
Sedreczne dzięki.