pozwól cieniom chodzić

[em_]

dłonie zapominają o budowlach z zapałek
zabawach w sztorm na nitce wody
kwiat jest piękny i ginie
zanim się napatrzysz
pominięte słowo długo trzyma niepewność

bóg nie widzi
lustro też nie
ty nie widzisz swoich oczu gdy kłamiesz
że miłość leczy urojenia smutku
czas

kiedyś się w końcu rozsypie
jak jego stare liczniki

[tetu]

Dobry wiersz Em, choć miejscami przypomina wyliczankę. Zwłaszcza druga cząstka i dwa pierwsze wersy. Pomyślałabym nad drugą strofoidą ponieważ masz tam trzykrotnie powtarzającą się partykułę przeczącą co rzuca się w oczy oraz powtórzenia.

bóg nie widzi
lustro też nie
ty nie widzisz swoich oczu gdy kłamiesz
że miłość leczy urojenia smutku
czas


Mało mnie też przekonują "urojenia smutku" Zastanawiam się jeszcze nad odstępem pomiędzy 9, a 10w, ale tak tylko sobie gdybam:)

Sporo tutaj wrażliwości, pozdrawiam

[Nula.Mychaan]

Pierwsza strofka bardzo

[Alek Osiński]

Inspirujące Emily. Jestem na tak. Zastanawia mnie tylko,
czy bez słówka czas, wiersz by jeszcze nie zyskał. Mielibyśmy
wtedy do czynienia z "licznikami smutku", a to byłby,
moim zdaniem, odkrywczy pomysł:)

[Halmar]

Po co jest miłość? Bo jeśli nie po to, by się trzymać za ręce w ciemnościach pełnych przerażenia, to nie wiem.
pozdrawiam

[em_]

Postaram się przemyśleć uwagi,
dzięki

[eka]

Super tytuł.
Wiersz, który przekonuje o niemożliwości wyleczenia smutku nowym rozdaniem.
Prędzej uczyni to czas, tak jak to czyni z dzieciństwem, bo sam się kiedyś rozpadnie.
Nie do końca spójne są dla mnie wersy: 3, 4 i 5 - z tematem, który sobie wykoncypowałam.
Umieranie piękna, niepewność niewypowiedzenia...

[AS...]

ode mnie tylko komplementy

[em_]

Dziękuję wszystkim