światłocień

[biegnąca po fali]

kolejny dzień bez twoich rąk

wszystko się chwieje
zniekształca rzeczywistość

blaknę jak Madonny z przydrożnych kapliczek
gdzie krzyże odchylają się w kierunku
przeciwnym do spojrzeń
pomazańcy coraz niżej opuszczają głowy
obserwując monotonne przemarsze

a tu trzeba zaprzeczać
myślą mową uczynkiem
że istnieje inny Bóg może nawet słońce
choć każdy widzi jak pojaśniały nagle kąty
złoto skapuje z chmur na podłogę
mimowolnie miesza odcienie

wbrew sobie gasić coraz większe słowa
nawet gdy parzą najpierw usta
później palce tyle w nich ognia
a każda iskra jak srebrnik
judaszowy
mój
bo jak mam się oprzeć
gdy mogę mieć wszechświat pod swoim dachem
punkt w którym schodzą się drogi
niebo z ziemią
piekło wrze pod stopami

[Nula.Mychaan]

Biegnąca i znów zadałaś mi klina swoim wierszem.
Jak Ty to robisz?
Intrygujesz, piszesz bardzo niejednoznacznie, stosujesz bardzo ciekawą metaforykę i zmuszasz do myślenia.
Zdecydowanie muszę sporo jeszcze pokombinować, by zbudować sobie interpretację,
więc na razie daję Ci tylko znać, że czytałam i jeszcze poczytam

[biegnąca po fali]

Na drugie mam Enigma;)

[AS...]

jak długo ten tekst odleżał przed opublikowaniem?

bo kiedy wierszowi coś dolega, trzeba położyć go na tydzień do łóżka;
odetchnie, nabierze sił i rumieńców

a pytam dlatego, bo ten jest zdrowy jak ryba

[biegnąca po fali]

Może z 10 minut, ASie.

[AS...]

to spytam inaczej:
jak długo przed napisaniem modliłaś się o cud?

[biegnąca po fali]

Nie wierzę w cuda. Idę na żywioł;)

[AS...]

cuda się zdarzają, żywioły też;

groźny i piękny jest Twój wiersz;
zauważyłaś, że piękno jet zawsze smutne?

[biegnąca po fali]

Dlaczego groźny?

[AS...]

bo żywioł;
wiersze także bywają żywiołami;

ściskam Cię Ewuś serdecznie