Palimpsest

[Alek Osiński]

Można powiedzieć deszcz, chociaż to raczej grudki
mokrej farby odklejają się od sklepienia, robiąc nas
na niebiesko i wracają obrazy dawno spisane w straty,
jakby z wygnania na daleki archipelag, gdzie lata

liczy się co drugie, a zimy podwajają, mnożąc zapasy.
Narosły zaspy czasu, rodząc żużel i szlakę, piętrzą się
plecaki szarej piechoty i rowy na polach ciągną losy.
Przymierzcie i nas, bo głos w niebo celuje, a wiosną

przez dziurę w porzuconym bucie pysznią się jaskry.
Ze ślepych dróg zeszło bielmo i glina kruszy na powiekach
miedzianookiej, kiedy światło staje na progu domu.

[eka]

Świetny pomysł z tym palimpsestem - rozbudowaną metaforą związku. Jakie czynniki wpływały na zmianę obrazu zapisu, jaki jest jego ostatni wygląd? Jaskry w porzuconym bucie, glina i bielmo schodzą z powiek, światło na progu domu.
Zaspy czasu (zazdroszczę, co za dopełniaczówka!) nie dały rady go przyćmić.

Piszesz Alku na takim poziomie, że każdorazowo otwieram oczy ze zdumienia.
Półka najwyższa.

[Ania Ostrowska]

Duża przyjemność przeczytać taki wiersz; sugestywne obrazy, piękny język i to nieuchwytne "coś", co sprawia, że człowiek po prostu chłonie słowa.

[biegnąca po fali]

Z ogromną przyjemnością, Alku:)

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Przepiękny
Obrazowość to za mało powiedziane, impresja słowna, uchwycenie słowami czegoś nieuchwytnego.

[tetu]

Piękny wiersz Alku. Chciałam wyłonić co najładniejsze, ale się nie da. W całej swojej krasie jest perełką.
Drugi po Szymkowym, który mnie zachwycił. Świetne obrazowanie.

[em_]

No... Zgadzam się z Anią, duża przyjemność przeczytać taki wiersz
przemyślany i dopracowany

[Alek Osiński]

Cieszę się w takim razie, że mogłem Wam dostarczyć estetycznego przeżycia.
Zastanawiałem się właściwie czy wiersz nie jest zbyt "gładki". Może w takim
razie nie jest. Dziękuję bardzo:)