Dekoracje

[point of view]

przecież to nie może być rzeczywistość
dookoła same dekoracje
amatorzy i statyści im nie zależy na oklaskach
pomiędzy miednicami mydlin i piany
piorą brudy przy otwartych oknach
rynsztoki pełne słów unosząc gęstym odorem
cuchnące zbędne dni
nigdy nie wysychają

i jeszcze ten skopany pies
z ogonem przyrośniętym strachem do brzucha
dotykasz otaczającego cię papier mache
pachnącego jego mokrą sierścią
i nie chcesz uwierzyć
że skowyt na stałe uwiązł w mu gardle

w drewnianym sklepiku za rogiem
z świńskiej tuszy rzeźnik wykrawa kotlety
tym samym nożem jego żona
obcina paznokcie sparaliżowanej matce
staruszka kiedyś zadusi się pod puchową pierzyną
ludzie przyrośnięci do okien muszą widzieć
jak córka o nią dba i o paznokcie

to nie może być prawdziwe
same dekoracje temu przeczą
poustawiane byle jak chaotycznie bez celu
choćby ta pusta buda na narzędzia
pośrodku kamiennej studni z daszkiem krytym papą
kto to wszystko zaplanował?

wciągaliśmy tam najmłodszą dziewczynkę z podwórka
prawie się udusiła kiedy założyliśmy jej skakankę na szyję i ciągnęliśmy w górę
dziurawe rajstopy majtały chudymi nogami
cicha potem była

prawdziwi ludzie do nas nie zaglądali
pojawiali się na sekundę w świetle bramy
zamykanej na noc przez stróża
miałem czuć się wtedy bezpieczny
nigdy się nie rozbierał śnił o nocnym zarobku
bluźnił nawet przez sen
o pełnych godzinach i pustych butelkach

przylepieni jak muchy do smolistego dachu
wyciągając w górę ile się dało chude szyje
widzieliśmy chwilami kawałki nieba
i pół świata
właściwie to widzieliśmy wtedy
cały nasz świat

[Gorgiasz]

Bardzo dobre, szczególnie pod względem treści.

[witka]

Szacun.

[Ania Ostrowska]

Dobrze się czyta, mimo że długie, nie czuje się dłużyzn ani waty. Kawał historii pokolenia dzieci z podwórek starych kamienic. Mieszkałam przez dziewięć lat na warszawskich Szmulkach, więc trochę znam te klimaty, jasne, że za mało, ale z tej perspektywy wiersz brzmi wiarygodnie.
Natomiast na pewno przydałaby mu się gruntowna korekta redaktorska.
Pozdrawiam