Pat

[witka]

kiedy panny zaczynały się
wplatać w moje włosy

porwał mnie wir rzeki
na pierwszym zakolu

głową w dół odbiłem się od dna
zakłuty śmiercią
po koniec ćmienia słońca i bólu

nie jesteś świętojańskim świetlikiem
przelewasz się w kwiaty spłyniesz w wianku

innych uskrzydlonych dzisiaj tylko
destylatem z dna kwiatowego

[eka]

Czas Kupały. Ona - wianek puszczony na wodę, kierunkowskaz. Pięknie o przymiotach ukochanej w pierwszym i ostatnim dystychu. Drugi - wg mnie - przeładowany ściśniętymi obrazami.
Czemu pat? Czas i wianek. Czas dna peela, od którego trzeba jej było się odbijać.

[witka]

Pat rycja

[eka]

Naprawdę? No to chyba interpretacja poszła w nieistniejący kosmos:)
Sorry.

[witka]

sopko

[point of view]

... dzisiaj Witku to by była
Par tycja

[Nula.Mychaan]

Nie rozumiem tylko tytułu, bo wiersz bardzo mi się spodobał, bardzo fajna gra słów i skojarzeń

[witka]

Pat jak Patrycja

[Nula.Mychaan]

Dzięki teraz wszystko jasne