post mortem

[biegnąca po fali]

gdy już nas przełożą na słowa
powstaną dwie odrębne formy
niepodobne do siebie i innych
tak bardzo jesteśmy niedopasowani

zmieszczę swój strach w miniaturze
ty rozlejesz się żalem jak rzeką
podtapiając ziemie
nienawykłe do przypływów

kiedy zamkną nas w jednej książce
rozpłaszczę się pod ciężarem
zawłaszczając przestrzeń
wejdę w twoją głowę
i jak w studni odbiję się pogłosem

czy odpowiesz
rozsuwając wodę
tak bym mogła przejść suchą stopą
nie raniąc ust

obolem

[EdwardSkwarcan]

ja zmieszczę swój strach w miniaturze

Dla mnie ja i swój zbędne.

dwa wersy na krzyż pomieszcą dygot

Oklepane na krzyż, też razi.

kiedy nas zamkną w jednej książe

Chyba literówka, bo nie kumam.

tak bym mogła przejść suchą stopą

Tak jest taż zbędne.
To tylko moje kaprysy, bo reszta jest wyjątkowa.

[tetu]

pomieszczą*
książce*

Podoba mi się Ewo.
Świetnie wykorzystałaś elementy mitologii.

rozlejesz się żalem jak rzeką

Mityczna rzeka przez którą Charon przewoził dusze na drugi brzeg i zapłata w postaci obola wciśniętego w usta.
Dużo tu smaczków.

[biegnąca po fali]

Edwardzie - dziękuję za wskazówki. Rzeczywiście jest tu sporo nadsłowia,
no i literówki, które już poprawiłam. Jak to u mnie, jeszcze z dziesięć zmian i...
"jakoś to będzie";)




teru - literówki poprawione. Tak to jest jak się pisze i śpi
jednocześnie. Tak mnie jakoś ostatnio nosi... po różnych nawiązaniach.
Nie wiem czy to dobrze.

Dziękuję:)

[WHITE RAVEN]

czy odpowiesz
rozsuwając wodę
tak bym mogła przejść suchą stopą
nie raniąc ust

obolem

To fajne

Cały wiersz super

[biegnąca po fali]

WHITE RAVEN - dziękuję

[Nula.Mychaan]

Bardzo dobry wiersz

ty rozlejesz się żalem jak rzeką
podtapiając ziemie
nienawykłe do przypływów

Ten fragment wlazł mi pod skórę
Bardzo mi się całość podoba
Ta rzeka i w puencie obol świetnie się uzupełniają do tego uzupełnia myśl tytuł.
Bardzo udany wiersz

[witka]

dobry dobry

[biegnąca po fali]

Nulo, witka - dziękuję:)

[teo]

gdy już nas przełożą na słowa
powstaną dwie odrębne formy
niepodobne do siebie i innych
tak bardzo jesteśmy niedopasowani

zmieszczę swój strach w miniaturze
ty rozlejesz się żalem jak rzeką
podtapiając ziemie
nienawykłe do przypływów

Te dwie strofy są świetne.
Później następuje skok liryczny i z przejmującego wpadasz w patetyczny ton. To jakby dwa niepodobne do siebie wiersze.
Ale wydaje mi się, że wszyscy miewamy takie problemy.

Za dwie pierwsze strofy wielkie serducho.

teo