Dom III

[ble]

To inna przestrzeń i nieprzydatne są wątki
ze starych wierszy. Trudna chwila, która ma imię
już nie ale jeszcze nie już.

Patrzy się wtedy w cudze okna i nalepia obrazki
na przegubach rąk; dziecięce tatuaże chowane troskliwie
przed rozsądkiem i higieną. Wiara, że któryś przetrwa,
albo że się połączą niedbale ługowane.

Nadchodzi czas na długie przystawanie w deszczu,
który odprowadza nas w całości do ziemi. I wreszcie
ktoś zapyta: co lubisz najbardziej, z tego, co cię wywodzi
z powrotem? Drzewo, kwiat czy trawę? Co byś wybrała,
gdyby trzeba było stworzyć całkiem nowy język?

Wybrałabym teraz.

[Gloinnen]

To już inna przestrzeń i nieprzydatne są wątki
ze starych wierszy. Trudna chwila, która ma imię
już nie ale jeszcze nie już.

Nie za dużo tych "już"?

W pierwszym wersie pomyślałabym, czy nie lepiej bez "już"

"Inna przestrzeń, nieprzydatne są wątki
ze starych wierszy."

Nadchodzi czas na długie przystawanie w deszczu,
który odprowadza wszystko co z nas do ziemi. I wreszcie
ktoś zapyta: co lubisz najbardziej, z tego, co cię wywodzi
z powrotem? Drzewo, kwiat czy trawę? Co byś wybrała,
gdyby trzeba było stworzyć całkiem nowy język?

Cztery "co" - moim zdaniem zdecydowanie za dużo.

Pomyśl jeszcze nad kompozycją tej strofy.

Poza tym - podoba mi się. Delikatne obrazy, płynność, w Twoich wierszach czuć przestrzeń, aż myśli się rwą, aby w niej się zatracić.

Lubię to!

Pozdrawiam,


Glo.

[Qń Który Pisze]

Nadchodzi czas na długie przystawanie w deszczu,który odprowadza wszystko co z nas do ziemi. I wreszcie ktoś zapyta: co lubisz najbardziej, z tego, co cię wywodzi z powrotem? Drzewo, kwiat czy trawę? Co byś wybrała, gdyby trzeba było stworzyć całkiem nowy język?Wybrałabym teraz.

Piękny fragment. Jesteśmy częścią natury i bierzemy również udział w jej strukturach pochłaniania i wydawania. Składamy się w 85% z wody, a ta przecież jest najstarszym środowiskiem naturalnym człowieka, żeby nie pójść dalej, że ludzie nic nie mają wspólnego z bananami, a raczej z... rybami. Pierwsza była woda i mikroorganizmy... potem, za jakiś czas - my.

Drzewo, kwiat czy trawę? Co byś wybrała, gdyby trzeba było stworzyć całkiem nowy język? Wybrałabym teraz.

ale co byś wybrała?
Drzewa, to samotność. Są bardzo blisko siebie a tak ciężko im się objąć. Podobnie, jak u ludzi. Kwiat? To krótkotrwałe piękno ale pełne zachwytów i kolorów. Trawa?
Trawa, to my, zwyczajni ludzie, która szumi sobą dookoła i ma możliwość podnosić się po każdym ciosie buta, czy samochodowej opony. Nie straszne jej mrozy i upały. Zawsze sobie daje radę. Czasami pozostają po niej puste placki na łące, jak u ludzi, gdy muszą odejść z łąki tętniącej życiem. Myślę, że najlepiej wybrać język trawy, która każdej wiosny zieleni się nowymi sokami i uporczywie przypomina o chęci do... życia.
Po przeczytaniu takiego wiersza, czuję się, jakbym wyszedł z kina, które olśniło mnie nierzeczywistymi obrazami. Rozpalony wracam do domu i wszystkim chcę o nim opowiedzieć.
To nie było takie ble, ble, to piękny kawałek własnych myśli, które wyrwały się z duszy, jak nasiona dmuchawca, żeby wszystkim kwiatom na łące opowiedzieć o... życiu.
Za ostatnią strofę masz u mnie Qńskiego Whitbread Book Awards w dziedzinie kilkustrofowej poezji... lekkiej, jak puch, ale o mocy uderzenia końskiego kopyta

[Alek Osiński]

Delikatne obrazy, płynność, w Twoich wierszach czuć przestrzeń, aż myśli się rwą, aby w niej się zatracić.

O właśnie, mam tak samo, bardzo mi się podoba

już nie ale jeszcze nie już.

Tak naprawdę nie wierzę, żeby takie chwile istniały
inaczej można by umrzeć, tak jak się stoi.

Pozdrawiam

[ble]

Glo, odjęłam jedno 'co' i jedno 'już'. Ty masz oko. I dzięki za słowo o wierszu.
Pozdrawiam

Qń Który Pisze - dziękuję, za ładne zatrzymanie się nad 'wsiąkiem i wysiąkiem'. Bardzo czuję łączność z naturą. Ostatecznie wybrałabym drzewo. To moje ulubione rośliny. Piękne.
Pozdrowienia Qniowi

już nie ale jeszcze nie już

Tak naprawdę nie wierzę, żeby takie chwile istniały
inaczej można by umrzeć, tak jak się stoi.

No, właśnie
Pozdrawiam.