Po godzinach

[Alek Osiński]

Pierwsza w nocy.

Na długo przed odkryciem
że najważniejsze jest
dobre obuwie
i pierwsza spotkana w nocy
przynosi szczęście.

Życie trzeba przejść
nie zgadywać.

Lewe skrzydło - ptasia zgadywanka
przerysowuje szlaczek do zeszytu
prawe – to co umknęło.

Splunąć przez ramię - sprawiedliwości
stanie się zadość.

Oddechem
opatrzymy lampki czuwania
czerwień do rana
zapieczętuje sen.


Druga w nocy.

Rozchodzi się o tapetę.
Która bardziej odda wahanie?

Jesteś sobą i jeszcze kimś nieznanym
kto za nic ma cały warsztat
chociaż złota rączka podtrzymuje

nadzieję. Kilka pierścionków
brosza po lepszych czasach
gdy dzieliliśmy równo los
nie wiedząc co się dzieje
w naiwnej garści
dlaczego wróbel nie przeżył zimy
na zielonej wyspie.

Czysty odlot.


Trzecia w nocy.

Kobiecy akt urodzenia
z urzędowym krzykiem
zmienia się powoli w szklany klosz.
Inkubator wrażeń
że zbyt szybko rzucono nas
na głęboką wodę.

Afrodyta resztkami piany
różowi policzki. Wszystkiego
dobrego także twoim pamiętliwym włosom
stopom - drżenia całej ziemi.

Zakalec będzie się jeszcze gryźć
z porannym głodem
ale jego obraz
panuje już niepodzielnie.

Nad ramą suche kłębki światła
kalekie i ciekawskie skrzypy
w palisadzie zamku
krzywią się do siebie.


Czwarta rano.

Pogratulowałem mrówkom
ale nie zwróciły uwagi, zajęte ważniejszym.
Ich ruchliwe drogi idą w rozsypkę

a jednak dialog.

Dialog - zdają się podkreślać
pobożną krzątaniną
poddane faraona.

Jeszcze nie czas minąć
okruchu cukru
kroplo miodu
wy którzy czynicie dobro

gdy człowiek dorzuca do ognia
trzaski bicza
marząc o ciepłej ziemi
dojrzewającej wraz z lnem.

Twarde włókna dochodzą
na dnie oka. Znajdzie się trochę
miejsca na okruch złoty
i mrówki, które znoszą ciężary
wstającego dnia

szykując suchy prowiant
na przyszłość - pierwszy obóz
wśród kamiennych kręgów
ślady kawy na ustach.

Czysty smak.


Piąta rano.

Nie jawa nie sen. Bruno wątpiący.

Dał markę i Maria dostała list
o narodzinach – zabawa
w nazwanie pierwszego promienia
który zdecyduje się na życie
pełnią.

Wymiana zakładników z nocą.

Ostatnie ofiary złożone starannie
na cztery + wiadomość dla przyjaciółki
od serca. Tylko się nie spóźnij

nie możesz zawieźć
system miar i wag oparto
na twoich dłoniach
kasztanowy dekalog
odciętych - rządzi

i foliowa torebka
wśród przybrzeżnych mętów
zastyga nieporuszona.
Szczęściem trzeba już iść

niezatapialna arka z silnikiem diesla
klekocze w słońcu. Witać, witać.
Z niemocy wyrywa się pierwszy pęd.


Szósta rano.

Ona pełni ciało
ja nów
w ustach przenoszę
zielone światło
przez strumień
grzmiących konstytucji.

Wreszcie obecne prawo

karmić pędrakami zmieszanymi ze śliną
bo to pora kiedy śpieszy się dzieciom
chociaż jeszcze nie muszą rozumieć

a ty się skarbie nie chowaj
teraz twoja kolej
zabłysnąć w czarnym Piotrusiu

i pora na odpowiedź.


Siódma rano.

Kocha, lubi, szanuje – jaka różnica
kiedy mami zdradza surową kobietę
i wolność kończy się czarną kreską.

Więc szybciej, dalej, mocniej
rzucony żeton, pokornie
turla się do stóp.

Wstrząs anafilaktyczny
porozrzucał widoki, pozostał
tylko jeden z różą.
Marny pędzel, ale róża
nic o tym nie wie.

Śpi jeszcze.

Nie chce, nie dba, żartuje.


Ósma rano.

Za i przeciw. Pracowita
rozkłada na targu mięso
paruje od nocnej miłości.

Łopatka i karczek
rozwija język
codziennego rytuału.

Płucka, żeberka, cynaderki
błyszczą pieszczotą dnia
kruche stopy stają
na piaszczystych łachach.

Ostrożnie
znaleźliśmy się w tym samym ogonku
podkulonym pod brzuch burej suki
wyniesiona z ciemności kość
pęka w zębach.

Gdybyśmy tylko umieli
poświęcić się odrobiną wody
wypełnić kruszcem łożyska
przetrwać suty czas.

Surowa kobieta o grubym głosie
za chwilę wejdzie na górę.

Burza.

Dzwonią sztućce
w puste michy
kościelnych wież.

[witka]

Pointa. Będę wracał do poematu od początku. Pewnie z kilka razy.
Bo to jest poemat. A nawet pat.

[Marcin Sztelak]

Przyzwyczaiłeś mnie do innej poetyki, co nie jest zarzutem, bo świetne kawałki, ale właśnie kawałki, jednak jak dla mnie więcej tu wierszy niż godzin odautorskich.

Pozdrawiam.

[teo]

Najlepiej piszesz pomiędzy drugą a czwartą. Ale o ósmej też miewasz dobre pomysły.

Trochę przydługi. Ratuje go liryka utrzymana w całości chociaż wydaje mi się, że lepszym pomysłem byłoby podzielić go na osobne wiersze. Ja ogólnie, jak widzę tekst tej długości to przewracam oczami i wzdycham ciężko... Rzadko doczytuję do końca. Twój doczytałem, niemniej bardziej do mnie trafia krótki, ale treściwy wiersz.

Pozdrawiam
teo

[Nula.Mychaan]

O kurcze, zamurowało mnie, po raz pierwszy tak uważnie czytałam i to już trzykrotnie tak długi wiersz.
Nie znudził mnie a wręcz przeciwnie z każdą "godziną" wsiąkałam głębiej.
Bardzo dobry, chociaż chyba podzieliłabym go na kilka,bo to mógłby być cykl pod tym samym tytułem.
Moje poczucie poezji czuje się rozpieszczone

[em_]

Świetne!

[Alek Osiński]

No wiem, trochę długi, ale tak wyszło.

Dzielenie na części nie wydaje mi się jednak dobrym pomysłem,
bo to jest całość i czytanie po częściach pewnie by zawiodło w inne rejony,
chociaż może i to byłoby ciekawe.

Niemniej dziękuję Wam za wysiłek czytelniczy i podzielenie się opiniami:)