ptakowie niebiescy

[alchemik]

zwinąłbym się w sobie z czasem
dotąd niewidzialny
z czasem odzyskiwiwał barwy
pigmentem z krwawiącego palca
może stopy
namalowałbym niewidoczny obraz
krajobraz

po cóż komu taki?
zwykle miewamy je przed oczami
kiedy płyną
jednak
zaprzeczamy powiadamy że tylko jesteśmy w podróży

wżerają się kwasem
cytrynkowym
składnikiem milczenia nieobecności
osobowliwości
sympatycznego atramentu
kodu na bilecie do nieba

cześć
na imię mam jerzyk
cierpię gdyż boli mnie coś czego nie widzę
i nie mogę się na tym oprzeć

a jednak prześcigam się z jaskółkami
w pogoni za porą roku
teraz akurat na chodniku próbuję
obrócić się z grzbietu i wystartować
niczym owad nieco bezradny

furkocę doskonałymi skrzydełkami
wygiętymi w łuk
a przecież to ja żywię się
par excellence owadami
bywa że gwiazdami

polując
na bezkresnym

[tabakiera]

Pamiętasz tego chłopca co udawał, że nie ma nóg?
Gerda mu było.
Chyba Gerda, bo jednak inaczej.
Pisał, że nie może biegać.
I że go tatuś zachęcił do pisania, a my zniechęcamy.
Wzbudzał uśmiech.
Wiadomo, po co to wypisywał.

Kto by pomyślał, że czas zatoczy krąg i że nie będzie już głupich żartów na tak poważne tematy.

[alchemik]

Pamiętasz tego chłopca co udawał, że nie ma nóg?
Gerda mu było.

Gerda.
Na pierwsze miał Barteczek.

Jechałem dziś przez miasto do apteki i na chodniku zobaczyłem jerzyka.
Na niebie mylą go z jaskółką, bo ma podobny kształt, choć śmiga szybciej.
Leżał na grzbiecie i próbował się poderwać machając skrzydłami.
Autentyczne.
Powiadają, że jerzyki nie potrafią startować z ziemi.
To akurat chyba legenda.
Faktycznie, to ptaki przystosowane do życia w powietrzu.
W przestworzach nawet kopulują.