Ars poetica (kaszana)

[Marcin Sztelak]

Grzebiąc palcem w przeznaczeniu
wyciągam kłaki z ran,
ale do funta sporo brak.

Tombak – mawiają wierni,
im złoto błyszczy prosto
w oczy. Zaropiałe lepszym.

Tymczasem żarówka świeci
ciemnością. Szczególnie w kątach.
Do których nie dociera głos z nieba.

A to czuwa, od urodzenia, choćby w postaci
anioła stróża na pobliskiej budowie.
Trzydzieści lat z okładem
i nawet nie napisano książki.

Cienką broszurkę co najwyżej,
o czynach nieobyczajnych. I tu mam
swoje miejsce w redakcji.

A palec boli coraz bardziej,
zresztą zgodnie z zasadą przepływu
sekundnika.

Albo współproporcjonalności.