ona wie, że to o niej

[411]

gdy nie patrzył
otrzepała ręce i poprawiła włosy. zleciały
na twarz grudki

wcisnęła siebie w jeszcze jedno może
ciasne i wyblakłe. podobne
nieco do

popatrz
poprawiła włosy i pobielały
negatywem. szop za rogiem

popatrzył. może za mało jeszcze
zna się na technice

premiera znowu goni. dorasta
do porażki

spokojnie. wstanie spokojnie
otrzepie ręce
bez biżuterii po


wolne. zbyt.

[Alek Osiński]

Jest tu trochę lingwistyki
ale moim zdaniem trochę na ślepo użytej
kursywa raczej niezrozumiała (dlaczego akurat w tych miejscach)
i za bardzo rwie się wątek

moim zdaniem trzeba go na warsztat jeszcze

Pozdrawiam

[Miladora]

A mnie się podoba ta gra słów. Jest w tym coś intrygującego, jakby to drugie dno nie za bardzo chciało się ujawnić, chociaż jest niewątpliwie. I jakby jednocześnie ktoś stał z boku i patrzył...

Dobrego, 411-ście.

[ble]

Też lubię ten wiersz. Lingwistyki nie dużo, a niedopowiedzenia i przerwy na domysły bardzo wciągają.

[atoja]

intryguje

[411]

Oj... dziekuje Wam wszystkim pieknie, bardzo pieknie. To odrodzenie (jak to szumnie zabrzmialo!) po dlugim bezweniu.


Miladorko - trafilas. Stoje z boku i patrze... Samo zycie.


Milego!

[Gloinnen]

Mnie się podobają te gry językowe, które stanowią nieodłączny element Twojego pisania. Choć wciąż będę się upierać przy tym, że Twoje teksty są strasznie suche, kanciaste, to czysta struktura, jak szkielet, któremu brakuje żywego ciała.

Bardzo mi się spodobało:

wcisnęła siebie w jeszcze jedno może
ciasne i wyblakłe. podobne
nieco do

popatrz
poprawiła włosy

Ten kawałek konstrukcyjnie jest świetny!
Wydaje mi się, że piszesz tutaj o nadziei i o złudzeniach, którymi karmi się peelka. Słowo "może" zawsze zakłada rodzaj niepewności, ale jeżeli człowiek jest nieszczęśliwy, chwyta się go jak tonący brzytwy, bo niepewność ma dwa oblicza i z dna rozpaczy wydaje się prawdziwą szansą na ocalenie.
Cała sytuacja rzeczywiście zagadkowa. Obserwujesz z boku kobietę, która, odnoszę takie wrażenie, czegoś wciąż poszukuje. Z zewnątrz peelka wydaje się opanowana, chłodna, wyciszona. W środku pozostało coś, co niepokoi, drąży, jest wciąż nieokreślone i pełne sprzeczności, tak jak to "może", w którym opisywana przez Ciebie kobieta próbuje zamknąć swoje uczucia.
Myślę, że to osoba po jakichś traumatycznych przejściach, która mimo wszystko idzie dalej.
"dorastanie do porażki" - celnie ujęte. A potem przychodzi kolejny początek, to zadziwiające, jak wiele rzeczy można w życiu zaczynać od nowa.

Pozdrawiam,


Glo.