Świat nadal rośnie

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 12 wrz 2017, 1:53

Czas wycieka przez szczeliny miast
spuchniętych od nadmiarów.
W zimnym blasku świątyń
modlitwy zamierają w posadzkach.

Startych na proch, w którym nawet miłość
nie smakuje zapomnieniem.
Szepty tuż przed świtem skazują
spragnione dłonie na pustkę.
Mimo ciepła ciał i nadziei na dzień.

Ten zakwita za oknem, doskonale
obojętny.

Nula.Mychaan · #2 Post autor: **Nula.Mychaan** » 12 wrz 2017, 7:03

Marcin Sztelak pisze: ↑
12 wrz 2017, 1:53
Czas wycieka przez szczeliny miast
spuchniętych od nadmiarów.

ależ to piękne

świat rośnie, choć niby maleje, a jesteśmy coraz dalej siebie

witka · #3 Post autor: **witka** » 12 wrz 2017, 9:13

Ładnie.

Alek Osiński · #4 Post autor: **Alek Osiński** » 12 wrz 2017, 16:09

Marcin Sztelak pisze: ↑
12 wrz 2017, 1:53
Ten zakwita za oknem, doskonale
obojętny.

Ładne, no ale pozory lubią mylić,
wiele zależy od nastawienia
potencjometru;)

jaguar · #5 Post autor: **jaguar** » 30 wrz 2017, 16:38

Bardzo ładna metaforyka wprowadziła w zadumę. Podoba mi się

alchemik · #6 Post autor: **alchemik** » 30 wrz 2017, 16:56

Otóż to, ponoć Wszechświat rozszerza się, podczas gdy nasz świat maleje. Rozmawiamy przez glob, jakbyśmy byli w tym samym pokoju. Tylko pokoju nam brakuje, wciąż. Ścieramy, bo proch to walka i zapomnienie. Zbutwiałe liście. Nowe będą na wiosnę. O ile wiosna obudzi się przekonana, że ma jeszcze miejsce do zakwitania. Obojętność kosmosu nie jest równoznaczna z obojętnością ludzi. Pragnienia wody i dotyku są ważniejsze niż zimne gwiazdy. Zimne, bo dalekie. Trochę wyobraźni a ogrzeją. Obojętność jest tylko w nas, a tej możemy się pozbyć.
Do naprawy świata mamy poetów. Byleby tylko inżynierowie to zrozumieli.