dopóki się nie odstanie

[biegnąca po fali]

dotykam ścian to mój horyzont

wszystko tu znam
każdy szelest i zgrzyt
nachodzących na siebie przedmiotów
gdy chaotycznie poprawiam obrazy

mówił to nic
minie
i jeszcze że muszę rozpisać ten stan
wmówić sobie siłę jak kiedyś zieleń
spadającym bez życia liściom

tak że odrosły wiosną
od ciągłego chuchania w dłonie

pewności że czekam

[Marcin Sztelak]

Mimo wszystko duży ciężar nadziei i niech tak będzie.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Dzięki.

[witka]

Jak dla mnie beż pierwszego wersu

wszystko tu znam
każdy szelest i zgrzyt
nachodzących na siebie þłaszczyzn
podczas gdy jeszcze chaotycznie obrębiam ciszę

o ile mogę

podoba mi się wspomniana pewność i prowadzenie wiersza

[tetu]

Tak, ciężar który peelka nosi i który naprawdę trudno zrzucić jest jak kamień uwiązany u szyi, ciągnie w dół, dlatego

jeszcze że muszę rozpisać ten stan
wmówić sobie siłę jak kiedyś zieleń
spadającym bez życia liściom

dobry fragment

tylko mając iskierkę nadziei jesteśmy w stanie iść naprzód.
Na początku rym "ścian - znam", ale w tym konkretnym przypadku mi nie przeszkadza, wręcz uświadamia, iż pelka rzeczywiście dobrze zna ten stan, każdy zgrzyt, szelest więc panta rhei, tylko czy po myśli peelki? wątpię.

[tabakiera]

Widzę, że Ci się rymuje.

Ta puenta to jakoś tak na siłę, wolę bez niej.
Zwłaszcza, że "stan - czekam" nie brzmi najlepiej.
"Znam - stan" - o, to jest ładnie.

Ściany to się burzy, Biegnąca.
Albo maluje na zielono, zamiast na liście czekać.

[biegnąca po fali]

Się zlikwiduje ten rym... cym, cym...

Mam dziś głupawkę. Sorry.



Doroto, Iwuś, witka - dzięki za słówko.

[tetu]

Głupawka zawsze dobra jest

[Alek Osiński]

wszystko tu znam
każdy szelest i zgrzyt
nachodzących na siebie przedmiotów
gdy chaotycznie poprawiam obrazy

i jeszcze że muszę rozpisać ten stan
wmówić sobie siłę jak kiedyś zieleń
spadającym bez życia liściom

tak że odrosły wiosną
od ciągłego chuchania w dłonie

Te fragmenty extra, Ewo:)

[eka]

dotykam ścian to mój horyzont

Brak łączności składniowej, dziwnie w jednym wersie się czyta. Myślnik brak by zlikwidował albo przerzucenie to mój horyzont niżej, uczynienie z niego oddzielnego wersu.
Piąty wers (w moim odbiorze rzecz jasna) bardzo osłabia moc zgrzytu nachodzących na siebie przedmiotów - super metafory.
Porównanie metaforyczne z zielenią i wiosną - takie sobie.
Gdyby to ode mnie zależało poszłabym w stronę minimalizmu:

mówił to nic
minie
i że muszę rozpisać ten stan
wmówić sobie siłę

pewność
że czekam

-------------------------------------
No to pomarudziłam jak zwykle:)
Ale na wierszach mi zależy.