Podkreślenia

[alchemik]

symulują nadrzędność
rodzaj zagęszczenia
w strumieniu grawitacji
ciał

niebieskie to rozpoznawalna częstotliwość
pokryta chmurnymi myślami
baranki obłoczki
jak chcecie

kreska może tworzyć labirynty
rysunki obrazy
w zależności od gęstości potencjałów

te tworzące uśmiech
przy wyraźnych kościach policzkowych

czasem rozsypują się w grad przez spojrzenia
kiedy błękit i choćby jedna
czarna kudłata
rozdeptująca podorbitalną łąkę

na powierzchni jestem sam
wśród pożółkłych
trawa nie zaspokaja
sam sprowadziłem siebie na manowce

może wilkiem jestem tylko
a nie owcą

[Elunia]

Czytałam trzy razy i za każdym razem myśli biegły w inną stronę. Za pierwszym razem, myślałam, że to opis trzech różnych postaci. Za drugim, pomyślałam o zagubionym człowieku, wśród otaczającego go świata. Jakże musi być zagubiony, utwierdziło mnie trzecie czytanie.
Znalazłam tu i delikatność, i złość. Ładny wiersz. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

[litek]

bezsprzecznie tak

[alchemik]

bezsprzecznie tak

Bezsprzecznie wilkiem?
Lubię psowate.
Jedne z najbardziej udanych stworzeń bożych.
Tworzą rodziny w ramach plemienia.
Samiec i samica na całe życie.
Drapieżne, bo nie mogą jeść trawy.
Mądre w ramach narzuconego im istnienia.
Po prawdzie to kocham wilki.

Lubię też pająki.

[nie]

Nie boisz się pająków, alchemiku?

[alchemik]

Kocham pająki i pajęczyny symetryczne. Trochę się wzdragam przy przyjęciu na palec. ale to dobrze o mnie świadczy. Niektóre brzuchate i wielkie są fascynujące.
Atrachnofobię mam tylko w swojej poezji. Tak jak parę innych fobii, których nie zaznaję. Oprócz fobii istnieje również realny strach. Tego się nie wstydzę.
Nie boję się nawet pociągów, choć jeden przemielił i odciął mi nogę.
Przypomnienie przy wsiadaniu to dreszczyk emocji.
Lubię emocje.

[litek]

czyżby kosmate wilkołaki ?

[alchemik]

Jeżeli chodzi o kosmatość, to fascynuje mnie ta, której coraz mniej, bo na wzór dziecięcy depilowana, a ja lubię dojrzałe kobiety.
Dziwna moda. Pociąga z pewnością pedofilów.
Kosmate mam myśli.
Nie wstydzę się tego.
Pociąg urżnął mi nogę, ale nie zahaczył o ważniejsze.
W związku z tym wciąż mogę haczyć, choć przez pewien czas miałem dziwny syndrom.
Zrzucam to na fakt, że byłem poobijany straszliwie. Połamane wszystkie żebra, obojczyk, skrwawiona nerka i płuco.
Została mi do wygojenia tylko noga, a właściwie jej część.
Jestem stuprocentowym mężczyzną.
Poetki, nie liczcie tego kawałka nogi, bo i tak byłem studziesięcioprocentowym.
Próbuję zawstydzić Litka.
On musi pytać się Księgi.
No dobra.
Jest wierny i nie pali.
Ja od pewnego czasu nie palę, choć ciągnie mnie jak cholera.
I staram się być wierny sobie.
To znaczy, że kobiety uważam za cud Wszechświata, albo i Jahwe, jak chce Litek.
Poetki zaś są elitą.
Dla Kobiet
Zwróćcie uwagę, że to nie ósmego marca.
Dla Litka

[Nula.Mychaan]

Całkiem udany fajny, od pierwszej strofki wciągnąłeś w opowieść,
jedynie ostatnie dwie strofki jakoś do mnie nie przemówiły,
nie mówię że coś jest nie tak ale nie weszły mi pod skórę.
Czegoś mi w nich zabrakło, ale nie potrafię określić czego.

[alchemik]

Nula, Anula, potraktuj ostatnie dwie strofki jako mentalny, emocjonalny i wirtualny podpis artysty. Artysta też człowiek. A człowiek może być mężczyzną.
Nie odbieraj, Anula, facetom wrażliwości, nawet gdy są silni. A tym bardziej, gdy od słabości błądzą. Słabość zwykle przedstawiają jako swoją siłę.
Pokręcone?
Ale tacy są mężczyźni.
I za tę nieprzewidywalność w przewidywalności nas kochacie.