Minima

[Marcin Sztelak]

Ograniczam zdania nadmiarem kropek,
powoli zliczając wszystkie litery
alfabetów – najwyższa z matematyk.

Chociaż jestem pełen niewiary
w znaki, jednak zbieram zużyte
zaćmienia.

Z nich zbuduję schronienie na czas
apokalips. Tych najmniejszych,
niewidocznych na skali hekatomb.

Na razie rozciągam wielokropki poza granice
cudzysłowów, skrzętnie skrywają frazy
wyrzucone poza nawias.

Zagubiony w natrętnym milczeniu,
wiem jedno – ciąg dalszy nastąpi,
w jeszcze nieznanym czasie
– niedoszłym.

[witka]

Całość jak klapnięcie szczeną.
Ale druga najlepsza.

[Nula.Mychaan]

Wow, wow, wow
Bardzo dobry wiersz.

[mirek13]

Jak u Ciebie Marcinie. Wysoki poziom i po prostu mądrze.
Trochę przeszkadza mi nadmiar przerzutni. Skądinąd bardzo dobrych, ale mam wrażenie naddatku.
Jakby wiersz był tworzony pod ich ukazanie.
Ale taką masz manierę i styl, więc wypada po prostu zaakceptować. To akceptuję.

[jaguar]

Pierwsza strofa zniechęciła karkołomnością, ale czytałam dalej.

Zaćmienie może być dla niektórych znakiem, ale mam wątpliwości co do "zużytych zaćmień". Peel chce zbudować z nich schronienie gdy zaczną nadchodzić malutkie apokalipsy (ten oksymoron w niczym nie pomaga) Rozumiem, że wiersz jest na temat antycypacji niekoniecznie z optymistycznym nastawieniem. "Milczeniu" - to słowo powiedziało mi więcej niż cały wiersz. Pisać prosto nie znaczy mniej inteligentnie..

[eka]

Dwa w jednym. Życie i pisanie. Opis, charakterystyka?
Minima, granice i niedopowiedzenia. Pisanie o pisaniu bywa zazwyczaj śmiertelnie nudnym. Tu absolutnie.
Przenikania, współgrania.

Chociaż jestem pełen niewiary
w znaki, jednak zbieram zużyte
zaćmienia.

Z nich zbuduję schronienie na czas
apokalips.

Otóż to.
Bardzo dobry wiersz.