Nieznośna lekkość miasta

[Gloinnen]

***
Dziś miasto dzieje się na opak. Staje w poprzek
ciekłokrystalicznego snu. Wieżami biurowców
bezwstydnie sięga po swoje między styczniowe gwiazdy.
Coraz trudniej przepchnąć przez szklany chodnik
jakiekolwiek słowa, kroki. Stan zawieszenia
wykracza daleko poza zapach kawy
w bistro przy ratuszu.

***
Przywykłam do wszelkich zakończeń. Z rozgrzanej szyby
znikają kolejne dramatis personae, odciski palców.
W zaciśniętych dłoniach zatrzeszczały resztki lodu,
szeleści cynfolia. Gniewne kałuże otrząsają się z pamięci,
bo to wciąż nie jest właściwe miejsce ani odpowiedni czas.

***
Poranek jak zawsze, a jednak nie zawsze
przytrafia się ostre hamowanie. Topniejący śnieg
wpełza w każdy prześwit, rozsadza półmartwe litery.
Sygnały ze wszystkich stron, crescendo
i decrescendo. Bo tak. Albo nie. Cyklicznie, bezustannie.

***
Niemożliwy powrót do pierwszego pytania,
nawet jeśli zima cierpi na schizofrenię.
Po szyi spłynęły uliczną czerwienią
niepoliczalne światła aut. A pod stopami
rozpryskują się wszystkie słoneczne imiona.



____________________
Glo.

[witka]

Ładnie mi się zaczął dzień.
Nie mam na myśli wczesnej pory.
Ciutek zabawię tutaj.

[eka]

Znakomite pisanie.

[Gloinnen]

[eka]

Nie tak dawno stałam w nocy na balkonie przy Alei Niepodległości. Czerwony i biały sznur świateł aut - od skrzyżowania to się kończył, to zaczynał.
Hipnotyzująca, zachłanna powtarzalność, która odrealniła przestrzeń.
Wpadła w lekkość, która jest nagrodą.

[Marcin Sztelak]

Piękny opis, nie tylko miasta, ale właśnie tej cykliczności, która dotyka nas jak najbardziej, ale tylko nieliczni to widzą.
Doskonała kompozycja i lekkość zapisu.

Pozdrawiam.

[tetu]

No to ja trochę inaczej
Rewelacyjny wiersz.
Podoba mi się podział na cząstki. W każdej sporo przestrzeni i wspólny mianownik - przeżycia.
Bo ten wiersz, to nie tylko opisy i obserwacje podmiotu. Ta nieznośna lekkość miasta, to także wspomnienia (nie zawsze te dobre)

Gniewne kałuże otrząsają się z pamięci,

kawał życia wdeptany w uliczki, ślady nas samych.

A pod stopami
rozpryskują się wszystkie słoneczne imiona

Mam wrażenie, że bohaterka ciągle szuka swojego miejsca, poniekąd samej siebie, pomimo iż jest drobinką tej cykliczności.

I to określenie rodem ze średniowiecza

dramatis personae

świetnie wpasowane w miasto, które dzieje się na opak, staje w poprzek.
Bardzo trafne porównanie do upływającego czasu, do tego co nas mija, a co się pamięta.
Z tego utworu można bardzo wiele wyciągnąć, podumać.
W ostatniej cząstce ze względu na te światła, ich prędkość, załamanie jawi mi się anizotropia optyczna, zatem i trochę z fizyki znalazłam:)
Bardzo mi się podoba.

Pozwolisz Glo, że pospaceruję sobie dziś z tym wierszem.
Niesamowity.

[Henryk VIII]

Iluzorycznie. Bardzo iluzorycznie - co, oczywiście, jest zaletą utworu. Pogoda współgra z nastrojem podmiotu lirycznego i wpływa na sposób patrzenia ( na miasto). Zakończenie bardzo dobre. W sumie mam tylko jedną uwagę, piszesz:" rozsadza półmartwe litery." - proponuje usunąć w całości te 3 słowa ze zwrotki, która na tym zdecydowanie zyska ( one nie tylko niczego nie wnoszą, ale wprowadzają dezorientację ), jeśli jednak uprzesz się, by nie skracać i coś rozsadzić, to może tak:
Topniejący śnieg
wpełza w każdy prześwit, rozsadza obrazy...
Albo pejzaże, albo coś w tym kierunku.
Tak sądzę, choć może nie mam racji
H8

[lczerwosz]

trochę takie światło

[biegnąca po fali]

Są wiersze i... wiersze. Do niektórych się wraca, a do innych niekoniecznie.
W tym... chciałoby się zostać.