Srebrny

[teo]

kiedyś umrę chociaż w śmierć nie wierzę
tkwiąc w mechanicznych myślach
zapadam się w pograniczne
mgliste jezioro

sens uciekł jak insekt spod buta
teraz wiem
i ty wiesz
teraz jest ten moment na szczegóły
dotąd ogólnie ignorowanej miłości

redukuję siebie

jeszcze jeden podmuch wiatru
i znowu ty
łudzisz mnie chłodną poświatą
jak księżyc spod tafli wody
dajesz fałszywą nadzieję topielcowi

a ja
ten zwykły chłopiec
w dziurawych butach
podartej koszuli
chłopiec który się boi

zapada się dla ciebie

[tetu]

Widzę że parę wersów uległo zmianie
Na pewno 1 i 10, oraz oddzieliłeś końcówkę. Dobrze, choćby na powtarzający się tam zaimek.
Czytałam go wczoraj w nocy, snułam sobie pewne przemyślenia i muszę powiedzieć że mnie trochę przegoniłeś
Czytając Srebrny, nawracałam wielokrotnie do Białego i Granatowego.
Właśnie opowiadając o Białym, pisałam o tej pustej przestrzeni (samotność) do której wracasz tutaj w Srebrnym. O ile się nie mylę 10w brzmiał tak:

"redukuję siebie do przestrzeni w której żyję"

dobrze że przyciąłeś, bo to było zbędne dopowiedzenie.
Peel na własne życzenie kurczy się sam w sobie. Ogranicza swoją wolność do bardzo indywidualnej, osobistej przestrzeni w której póki co nie ma miejsca dla nikogo oprócz niego, a przecież mogło być inaczej gdyby nie uciekł sens, gdyby miłość nie była ignorowana.

Pierwszy wers Teo odgrywa tutaj ważną rolę.

kiedyś umrę chociaż w śmierć nie wierzę

Z jednej strony peel wie co jest nieuchronne i że kiedyś umrze, z drugiej zaś mówi, że nie wierzy w śmierć. Pomimo emocjonalnego kryzysu który kojarzę tutaj z tym zapadaniem się w pograniczne mgliste jezioro (brr zimno) mam wrażenie że podmiot bardzo dobrze wie, że można zostawić cząstkę siebie w sercach innych, w przyrodzie, w miejscach dobrze nam zapamiętanych. Czyżby właśnie przeżywał coś podobnego? Aura która mu towarzyszy świadczy o jego nastrojach, emocjach, wahaniach.
Końcówka bardzo bolesna.
Powtórzenia w niektórych miejscach podkreślają nastrój i emocje pod lir.

[teo]

Widzę że parę wersów uległo zmianie
Na pewno 1 i 10, oraz oddzieliłeś końcówkę. Dobrze, choćby na powtarzający się tam zaimek.

Hah!!! Tym razem ubiegłem krytykę

muszę powiedzieć że mnie trochę przegoniłeś

Ojej. Mam nadzieję że nie ponad siły :P

Dziękuję Tetu. Jak zwykle

Pozdrawiam
teo

[Gloinnen]

sens uciekł jak insekt spod buta

Krytycznych Czytelników to porównanie raczej rozśmieszy, a wiersz raczej miał być utrzymany w tonacji poważnej.

redukuję siebie

Gdzie tu poezja?

i znowu ty
łudzisz mnie chłodną poświatą

Wypróbuj, jak to będzie brzmiało bez zaimków ty, mnie. Inne się bronią, te zdają się obciążać tekst.

Pozdrawiam, Glo.

[teo]

teo pisze: ↑22 sty 2018, 18:53
sens uciekł jak insekt spod buta
Krytycznych Czytelników to porównanie raczej rozśmieszy, a wiersz raczej miał być utrzymany w tonacji poważnej.

Krytycznych Czytelników? A znasz innych?
W sumie nawet jeśli kogoś wiersz śmieszy, to nie mam na to wpływu. Myślę, że cała reszta odbiera ten wers jak należy

teo pisze: ↑22 sty 2018, 18:53
redukuję siebie
Gdzie tu poezja?

Kwestia wrażliwości?
Na pewno to troszkę naiwne,zadawać takie pytanie autorowi... Odpowiedź brzmi: wszędzie.

sens uciekł jak insekt spod buta

Krytycznych Czytelników to porównanie raczej rozśmieszy, a wiersz raczej miał być utrzymany w tonacji poważnej.

redukuję siebie

Gdzie tu poezja?

i znowu ty
łudzisz mnie chłodną poświatą

Wypróbuj, jak to będzie brzmiało bez zaimków ty, mnie. Inne się bronią, te zdają się obciążać tekst.

Pozdrawiam, Glo.

Nie muszę próbować. Wiem jak będzie efekt i ten efekt od dawna nie podoba się mnie. Nie widzę niczego haniebnego w użyciu zaimków, przyimków, liczebników itd. w wierszu, a jeśli kogoś one w wierszu męczą, to może pora by ten ktoś zrobił sobie przerwę od poezji w ogóle.

Pozdrawiam
teo