post mortem

[AS...]

nie wiesz dokąd odlatuje
światło uwięzione w martwych oczach

ma prędkość urojoną

i wszystko się zgadza
w równaniach
nie ma miejsca na fotografie
nieżyjących

[Marcin Sztelak]

I mnie wzruszyłeś, tym bólem, bo to przecież boli, albo nie, co jest największym bólem.

Pozdrawiam.

[witka]

Zaczyna się doczytać we mnie ten wiersz.
Ludzie mają podobnie nawet wobec fotografii żyjących.
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Wzruszyłeś.

[jaguar]

Myśl zawarta w tej miniaturze udało Ci się przedstawić w niesamowicie przygnębiający, nawet upiorny sposób - to duża umiejętność.

"...dokąd odlatuje
światło uwięzione...) - zadbaj o konsekwencje w tym urywku i będzie idealnie.

[Nula.Mychaan]

wlazł pod skórę i został

[AS...]

nie chcę Was za bardzo straszyć
bo to temat dla ludzi o stalowych nerwach

ludziom nieżyjącym zmieniają się oczy
ale zmieniają się także oczy na fotografiach
które im wykonano kiedy byli żywi

kto chce niech sam sprawdzi czy to prawda

jeśli więc światło jest czymś wirtualnym
to prędkość światła jest wielkością urojoną
ale do licha
nie zauważymy tego
bo we wzorze Einsteina wszystko się zgadza...

[witka]

Niesamowite. A ja odpłynąłem lirycznie.

[AS...]

i słusznie zacny Witka
bo w równaniach nie ma miejsca na fotografie nieżyjących;

dzisiaj śmierć jest terminem spoza poprawności politycznej;
media i reklamy starają się utrzymać ludzi w przeświadczeniu, że w ogóle jej nie ma;
a jeszcze sto lat temu było zupełnie inaczej...
można powiedzieć
że śmierć była domownikiem
i nawet krypty budowano w bezpośredniej bliskości arystokratycznych siedzib...
umieralność - zwłaszcza wśród dzieci - była ogromna
i długa była lista chorób zagrażających życiu;

obcowanie ze śmiercią było także czymś naturalnym w sztuce;
istnieje wiele żałobnych gatunków literackich, muzycznych,
powstało niemało rzeźb i obrazów związanych z tematem śmierci, a kiedy wynaleziono dagerotyp
fotografowanie osób nieżyjących prawie natychmiast stało się sztuką;
i myślę, że fotografie "post mortem" (zwłaszcza dzieci)
niosą ponadwymiarowy ładunek emocjonalny;
kto ma mocne nerwy niech przekona się sam
https://www.youtube.com/watch?v=T-Jfk3xQiMg

a więc - zacny Witka
w moim tekście jest miejsce na lirykę:
taką niechcianą, chętnie zapominaną, pogardzaną, omijaną i nomen omen spychaną do podziemi
ale jednak lirykę...

[witka]

Kiedyś napisałem jakoś tak

nie ma się czego bać
uścisk dłoni przeprowadzi wszystkie wschody słońca

czyli coś tam jakimś trafem antycypowałem w tym przejściu

Pozdrawiam.