Palimpsest

[Gloinnen]

Łodygami nasturcji zasypała twoją ciszę, mogła przez długie
godziny klęczeć w pełnym słońcu, szkarłatniejąc.

Z włosów roznieciła ognisko, gdy było ci zimno
w natchnienie. Blaszane dzwonki wypadały same
z dłoni, w zamian za pliki z nieudanymi brudnopisami;
do dziś je przechowuje.

Od pociech kwitnie po raz
który, odpowiedz. Na białej
powierzchni słowa

z gargantuicznej uczty pozbierała kości po kątach, obgryzła
do końca, jak jedyną pewność. Przekrawa milczeniem
spieczony bochenek, pije wodę z mis, w których obmywałeś
stopy. Mówi, że twoja,
choć zawsze niczyja;

była naprawdę blisko.



1997 r.
_____________________
Glo.

[Alek Osiński]

Tak na gorąco

gdy było ci zimno
w natchnienie.

to nie brzmi dobrze moim zdaniem

Blaszane dzwonki wypadały same
z dłoni, w zamian za pliki z nieudanymi brudnopisami;
do dziś je przechowuje.

dzwonki za pliki - tego nie czaję zupełnie (nie rozumiem symboliki)

Na białej
powierzchni słowa

z gargantuicznej uczty

Moim zdaniem po słowa powinna być kropka
bo przerzutni tu nie czuję, może się mylę

Przekrawa milczeniem
spieczony bochenek

to dosyć ryzykowna metafora -moim zdaniem


tak mi się rzuciło na gorąco, ku przemyśleniu, mogę nie mieć oczywiście racji

Hej:)

[miniawka]

Łodygami nasturcji zasypała twoją ciszę, mogła przez długie
godziny klęczeć w pełnym słońcu, szkarłatniejąc.
Aż nasycona kolorem
przemieniała się nieustannie.

Z odwiecznej uczty pozbierała kości, obgryzła
do końca, jak jedyną pewność. Przekrawa milczeniem
spieczony bochenek, pije wodę z mis, w których obmywałeś
stopy. Mówi, że twoja,
choć zawsze niczyja;

była naprawdę blisko.

Mówił do niej
poezja


Może tak? Adam
_____________________

[Gloinnen]

Krytyczne oblicze Ala z krainy os... dołożyłeś mi, ale zapewne dojdę do wniosku, że słusznie, jak przemyślę sobie Twoje uwagi.
Trudno mi polemizować - de gustibus, jak mawiają...

Moim zdaniem po słowa powinna być kropka
bo przerzutni tu nie czuję, może się mylę

Ta przerzutnia właśnie została skomponowana celowo.

W sumie utwór jest, jak widać, stary, tym razem próba poetyckiej ekshumacji nie powiodła się. Trudno.

Miniawko, Twoja wersja jest interesująca. Oszczędność metaforyczna i werbalna bardzo dobrze zrobiła tekstowi. Zrezygnowałabym jedynie z Twojej pointy, ponieważ zupełnie nie o to chodziło w wierszu.

Pozdrawiam i dziękuję,


Glo.

[SamoZuo]

strasznie smutne, ale napisane ładnie


Pozdrawiam

[Alek Osiński]

tym razem próba poetyckiej ekshumacji nie powiodła się

Nie, no nie jest tak źle, ale ma pewne słabości, myślę, że jeszcze warto popracować
Adam to fajnie rozkminił, może warto pójść w tym kierunku?

[miniawka]

Witaj, przecież wiem doskonale o sytuacji w tym wierszu (mówię o twojej wersji): ona, on, poezja. I gdy znika środek: brudnopisy, biała powierzchnia słowa - czyli atrybuty poezji, zaczyna działać jedynie układ: ona, on. I w to wali moja pointa. I jeszcze mocniej wyłazi układ trójdzielny.
I przy tej poincie zaczyna się odwrotne czytanie, by sprawdzić, czy atrybuty poezji mieszczą się w układzie ona, on.
Napisałem, lecz czy mam rację?

[Gloinnen]

SamoZuo, akurat nie myślałam, ze ten wiersz może być smutny...
Dzięki

Al -

Adamie - to tak, że poezja ich łączyła, ale ten układ się rozleciał. Została ona sama, opuszczona dziewczyna i poezja, jej syjamska siostra.

Może tak?

Ale widzisz, jak się próbuje wyjaśniać wszystkie powiązania i ścieżki w wierszu, to wszystko wydaje się takie banalne i płaskie...



Dziękuję wszystkim za czytanie i komentarze.


Glo.

[czochrata]

z gargantuicznej uczty pozbierała kości po kątach, obgryzła
do końca, jak jedyną pewność.

Jako fascynatka prozy Rabelais'go daję Ci plus...

[ble]

Z wierszami jest tak, że trafiają albo nie, a jeśli trafiają, to się nie patrzy na szczegóły. Dla mnie bardzo poetycki z niejasnymi (pięknie niejasnymi) przejściami ze zdania do zdania (miejscami),

Jestem na tak. Może dlatego, że ten nastrój bardziej mi odpowiada niż w obecnych Twoich. Łagodny, spokojny.

Pozdrawiam