dopóki starczy światła

Wiadomość

biegnąca po fali · #1 Post autor: **biegnąca po fali** » 27 lut 2018, 23:40

nasze istnienia zostały odwołane
podpływa łódź a ty po trzykroć wypierasz się czasu

o Bogu ani słowa
choć burta obija kolana jeszcze uciekasz spojrzeniem
omiatając przykurzone twarze
za szkłem

zbyt daleko by wdawać się z nimi w dyskusje
na temat wyższości dębu nad sosną
albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem

światy zaprzeszłe jak roje much
czerpiących moc z obudzonych żarówek

#2 Post autor: **Lucile** » 28 lut 2018, 0:22

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
za szkłem

zbyt daleko by wdawać się z nimi w dyskusje
na temat wyższości dębu nad sosną
albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem

O, jakie to ładne! A i całość na tak, bardzo

Pozdrawiam
Lu

witka · #3 Post autor: **witka** » 28 lut 2018, 8:44

Bardzo dobry. Zwłaszcza koncówka.

Gajka · #4 Post autor: **Gajka** » 28 lut 2018, 9:14

...choć burta obija kolana jeszcze uciekasz spojrzeniem
omiatając przykurzone twarze
za szkłem...

Pozdrawiam

biegnąca po fali · #5 Post autor: **biegnąca po fali** » 28 lut 2018, 9:40

Lucile, witka, Gajko - pięknie dziękuję:)

Marcin Sztelak · #6 Post autor: **Marcin Sztelak** » 28 lut 2018, 14:10

Piękny wiersz, być może o umieraniu, ale przede wszystkim o życiu.

Pozdrawiam.

biegnąca po fali · #7 Post autor: **biegnąca po fali** » 28 lut 2018, 22:40

Dziękuję, Marcinie.

tetu · #8 Post autor: **tetu** » 02 mar 2018, 13:02

Kurczę nie mam jasnego obrazu tego wiersza.
Z jednej strony odczytuje tutaj utratę wiary, zwłaszcza 2 i 3 wers bardzo mocno to obrazują.

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
omiatając przykurzone twarze

to brzmi jak chęć, pragnienie zapamiętania bliskich takimi jakimi byli
pod lir nie chce dopuścić by rozmyła się pamięć, chce mieć rzeczywisty obraz
zatem pielęgnuje to wyobrażenie omiatając te twarze

co mamy:
podpływającą łódź
burtę obiającą kolana (więc wyobrażam tu sobie kogoś stojącego w tej wodzie)
potem "wyższość dębu nad sosną" wiem że to metafora, ale nie pasuje mi do tej łodzi i wody

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem

ten wers mi zgrzyta w miejscu które podkreśliłam i wydaje mi się że to wina przerzutni

No i ostatni dwuwers, ciekawy, dwuznaczny, który wyraziście nawiązuje do tytułu.
Jakieś zagubione dusze mi się tu jawią.
Choć roje much mogą też sugerować zupełnie coś innego.
Czegoś mi w tym wierszu brakuje, jakoś średnio go czuję, pozdrawiam :kofe:

#9 Post autor: **lczerwosz** » 02 mar 2018, 15:36

Po prostu gratuluję Ci tego wiersza.

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
nasze istnienia zostały odwołane
podpływa łódź a ty po trzykroć wypierasz się czasu

brzmi futurystycznie i biblijnie

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
choć burta obija kolana jeszcze uciekasz spojrzeniem
omiatając przykurzone twarze
za szkłem

jakby w akwarium, przedmioty doświadczenia

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
zbyt daleko by wdawać się z nimi w dyskusje

i z chirurgiem się nie dyskutuje, gdy właśnie robi nam operację

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
na temat wyższości dębu nad sosną

To jak wyższość świąt BN nad WN?

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
albo życia przyziemnego nad tym pod sufitem

sarkastycznie, to życie w akwarium, pod szklanym sufitem, przynajmniej jest czym oddychać, bo tlenią, póki pompka działa.

biegnąca po fali pisze: ↑
27 lut 2018, 23:40
światy zaprzeszłe jak roje much
czerpiących moc z obudzonych żarówek

To pamiętasz widzę swoją prehistorię. Ale wtedy trzeba była walczyć o jedzenie a teraz jest electricity na pełny regulator. Czyli szczęście, czyż nie?

alchemik · #10 Post autor: **alchemik** » 02 mar 2018, 15:48

I znowu bardzo dobry wiersz.
Znowu napisany przez Ciebie, Ewo.
Chyba przestałaś już czuć się jak nowicjuszka w poezji.
Przerastasz Mistrzów Małgorzato.
Czyżbyś podpisała cyrograf krwią z mister Wolandem?