Sznurki

[witka]

Zmiana oceny

3,141592/6

[Alek Osiński]

Dla mnie to wiersz o dyktacie genów
i konsekwencjach z tego wynikających.
Wers z kipiącym piachem - piękny.

Chociaż całość jak na mój liryczny gust
trochę zbyt skrótowo potraktowana.

Pozdrawiam:)

[eka]

Bardzo dziękuję za opinie i zawarte w nich refleksje.
I Ludolfinę:)

[lczerwosz]

Bardzo dziękuję za opinie i zawarte w nich refleksje.

Nie ma letko, nie wykpisz się zbiorowym dziękuję, nawet bardzowatym. Teraz wyśpiewaj przemilczane podteksty. Samą tak zwaną prawdę.

[eka]

Bardzo dziękuję za opinie i zawarte w nich refleksje.

Nie ma letko, nie wykpisz się zbiorowym dziękuję, nawet bardzowatym. Teraz wyśpiewaj przemilczane podteksty. Samą tak zwaną prawdę.

Nie sądziłam, że będzie Ci zależeć na autorskiej prawdzie, w końcu przywiązujemy się do swojego odczytu i traktujemy jako ten 'najlepszejszy', wiem coś o tym:)
Nie ma sprawy, prawda - żaden problem, Leszku.

Wiersz na styku botaniki i entomologii.
Podmiotem lirycznym jest uosobiona Hepialidae, szarobiała gąsienica motyla z rodziny niesobkowatych. Konwalie, w komentarzach pod wierszem potraktowano dość brutalnie, autorowi natomiast od zawsze kojarzą się bardzo pozytywnie. W końcu to stary jak świat symbol czystości, skromności, miłości wiernej po grób. No i roślina o niesamowitych właściwościach leczniczych. Konwalia ma tylko dwóch naturalnych wrogów: szarą pleśń i ową szarobiałą gąsienicę.

Czego chce owadzi podmiot?

Przebić się przez konwalie,
przedłużyć podnajem bielonego M-2,
czyste zasiedlenie.

Chyba jasne, ona, gąsienica, chce przedłużyć pasożytniczy podnajem, żerować – przebić się przez liście. Tło białe, wiadomo od kwiatów.

Jaka jest reakcja konwalii?

I szeleszczą jedwabne:
pozbyć się, przesadzić.

Czyli chcą pozbyć się szkodnika, przesadzić go w inne miejsce. Trudne zadanie dla roślinek.
Liczą na pomoc człowieka. Ludzie zbierają szkodniki do butelek, słoików, metalowych kubków.
Pewnie widziały. I też chcą, aby ich:

Lokatora do kubka z ciemno kipiącym piachem.

Więc:

Zbierają siły albo (…)

Ich siłą jest piękno, które przyciąga ludzkie oczy i powonienie.

A jeśli jednak siła przyciągania człowieczych zmysłów nie zadziałała, to i tak cierpliwie :

czekają na wiatr.
Strząśnie.

W końcu bardzo, bardzo silny podmuch może gąsienicę strząsnąć z rośliny.
Ot i cała prawda.

Dzięki za zainteresowanie.
Pozdrawiam:)

[eka]

Aha, jeszcze te tytułowe sznurki. Gąsienicy są potrzebne, aby przywiązać się do konwalii, mogą je ochronić przed wiatrem.
Jak się uda, niesobkowata ma szansę zamienić się w motyla.

Chyba wyjaśniłam już wszystko.

[witka]

zaiste okolica była malownicza - Mickiewicz

[lczerwosz]

Eko, cudnie!
Nie jest to łatwe wyjaśnienie. Po drodze, w trakcie dyskusji padła nazwa Jedwabne, ja pomyślałem teraz o jedwabniku, co by nie było dalekie.

[tetu]

Kurczę Ewo, totalnie mnie zaskoczyłaś, bo powiem szczerze, że naprawdę miałam problem z tym wierszem.
Rozkminiałam te konwalie na wszystkie strony, myślałam o jakiejś większej uprawie, hodowla "bielone M-2" Owszem o czystości, niewinności, ale lokator całkiem wybił mnie z rytmu:(
Nie wpadłabym na taki rozwój sytuacji;) Jeśli chodzi o sznurki myślałam o takich szarych, nie wiem chyba lnianych, którymi dla ozdoby wiąże się konwalie w bukieciki i wszystko mi się rozmywało

[eka]

zaiste okolica była malownicza - Mickiewicz

Zaiste, okolica była malownicza!
Dwa stawy pochyliły ku sobie oblicza
Jako para kochanków; prawy staw miał wody
Gładkie i czyste jako dziewicze jagody;
Lewy ciemniejszy nieco, jako twarz młodziana
Smagława, i już męskim puchem osypana.
Prawy złocistym piaskiem połyskał się wkoło
Jak gdyby włosem jasnym; a lewego czoło
Najeżone łozami, wierzbami czubate;
Oba stawy ubrane w zieloności szatę.
Między stawami w rowie młyn ukryty siedzi;
Jako stary opiekun, co kochanków śledzi,
Podsłuchał ich rozmowę, gniewa się, szamoce,
Trzęsie głową, rękami, i groźby bełkoce:(...)

Warto pisać, a o przyrodzie można w nieskończoność i na różne sposoby.
Nie wiedziałam, że konwalię nazywano gładyszem.