imię róży I

[AS...]

pierwszy ubrany był w habit. nie miał twarzy,
a może nawet głowy. tylko czerń, jakby ktoś
wyrwał kawał nocy i wepchnął pod kaptur.

drugi szkielet niewątpliwie należał do kobiety.
żaden mężczyzna nie powiązałby kości wstążkami.

przed ostatnim spotkaniem włożyła białą,
przeźroczystą suknię, której zwiewność zdawała się
wprawiać w ruch widoczne żebra. głowę miała odkrytą,
zęby zdrowe, a głębokie oczodoły nie sprawiały wrażenia
pustych.

pozycja w jakiej ich odnaleziono, była dziwna.
pewnie od setek lat patrzyli sobie w oczy.
nie znudziło im się wieczne odgrywanie śmierci.

martwi nie potrafią udawać miłości.

[Gloinnen]

Niesamowity wiersz.

Słów mi zabrakło.



Glo.

[Ewa Włodek]

martwi nie potrafią udawać miłości.

ano, nie potrafią...Żywym też nieraz kiepsko to wychodzi...

A wiersz - kapitalny, dwa szkielety, dwa losy, wspólny cel...Poczytałam z ogromną przyjemnością...A sporo z atmosfery Eco - jest...


Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Withkacy]

dobry wiersz

[ble]

Zdecydowanie dobry, ale bez ostatniego wersu (imho)
pozdrawiam .

[Stepanian]

Jestem urzeczony. Biorę wiersz bez wybrzydzania, w całości.

[Alek Osiński]

Bardzo dobry, nasunęło mi się tylko, że to jeden z tych wierszy
które więcej chyba mówią o Autorze, niż o przedstawionej
w tekście sytuacji.

Pozdrawiam

[anastazja]

Romeo i Julia po latach, taka myśl mi przyszła. Wiersz faktycznie zatyka, niesamowity.

Ukłon w stronę Autora.

[SamoZuo]

To musiała być prawdziwa miłość, której nie straszna nawet śmierć

wiersz podoba się


Pozdrawiam

[czochrata]

bardzo dobry!pozdrawiam