w trzydziestym drugim roku po Czarnobylu

[witka]

kontury budynków dyscyplinują słońce
nie przesypię się z czasem po krawędziach dachów

majowa zieleń odwiesza dobrodziejstwa ziemi
dziś wygrzebałaś mrożone krewetki

i koktajlową sukienkę z pędraka
dla ciągle wodzonego pisklęcia

[eka]

Dzisiaj rocznica?

słońce
nie przesypię (czy: e?) się po krawędziach dachów

Musze nad nim pomyśleć.

[witka]

Ja się nie przesypię z czasem.

A rocznica jest, bardziej osobista i tylko osobista, wszak byliśmy z Krysią po pierwszych słowach, przed uczynkami.

Za jakiś czas po miastach i wsiach dzieciaki krzyczały

Dulu dylu dylu
pierdolnęło w Czarnobylu
raz dwa trzy
promieniujesz Ty


Był Wyśćig Pokoju. Mytnik stracił depnięcie. Pytany dlaczego nie ciągnie odpowiedział - Bo nie oddycham.

Czas połowicznego rozpadu jakby Krychy nie dotyczył.

[tabakiera]

Oglądałam kiedyś dokument o Czarnobylu.
Wstrząsający.
Kontury budynków, wymarłe szkoły, instytucje...
Mnóstwo bezpańskich, porzuconych zwierząt i ludzie, którzy nie chcą odejść.
Grzyby, ogromne grzyby.

Zieleń wszystko przykryje, a słońce sobie lśni.

Dwie pierwsze strofy trafiają.
Trzecia to chyba polityczna, a ja z polityką na bakier.

[witka]

Dzięki Dorota.

Ja chyba także, ten sam.

Jak pisałem - to jednak osobisty tekst.

O pewnych cechach kobiety.

Polityka nawet nie przemknęła mi przez myśl.

Ale jest dopuszczalna w układankach.

[tabakiera]

Osobisty.
To też tłumaczy, że dla postronnego czytelnika nie w pełni zrozumiały.
Ktoś powiedział, że autor na tekście zostawia linie papilarne.
Coś w tym jest.

PS: Wodzenie pisklaka z manipulacją mnie się skojarzyło, stąd myśli o polityce.
Może być też macierzyństwo, sam autor wie najlepiej.