nie mam tytułu dla tego wiersza

[4hc]

gdybym kiedyś zwątpił
kiedykolwiek przestał wątpić
wpijać pazurami obraz
w betonowe płytki waszych oczu

zabij mnie bo już jestem martwy
otwórz brzuch i wróż
różnym przechodniom jeden świat
bo innego nie ma

nadstępnie

przytul tul skul przestań
nie znajduję powietrza
przez niezmiar
nie znajduję wnętrz

zew pamiętam
w muzyce ze słuchawek pewnej pani
pociąg szumiał a ja czułem
minął tunel

the end

[witka]

Fedrunek.

Tłumaczę tytuł - równie dobrze urobek z betonowej dzungli - albo jazgot współeksplorujących.

Nieraz mam problemy z odczytem Twoich wierszy i milczę.

[Marcin Sztelak]

Pewnie jakiś tytuł by się znalazł, ba setki tytułów. Całkiem niezły. Wpijać dość frapujące, chyba jednak wbijać...

Pozdrawiam.

[eka]

Trudna interpretacja. Początek, dwa pierwsze wersy zmuszają mózg do intensywnej pracy nad mającym dopiero kiedyś nadejść zwątpieniem a umieszczanym w teraźniejszości już istniejącym wątpieniem. Chyba chodzi o odniesienie wątpienia do dwóch różnych obiektów. Ale pewności nie mam.
Nie jest dobra wątpliwość dla aktualnego, jeśli podmiot wpija się pazurami w beton... waszych oczu. Zazdrość?
Zabij, jeśli dam sobie nadzieję i przestanę wątpić, że dla mnie nie ma szans?

Peel - dar ofiarny. Na potwierdzenie, że jest jedna opcja, niekorzystna dla podmiotu i nie można w nią zwątpić.
Ale... jeszcze choćby raz:

przytul tul skul

Nic z tego, tam, w jej ramionach, dla niego już powietrza nie ma, bo brak wnętrza z ich wymiaru.
Pointa nawiązuje do tunelu = obraz w śmierci klinicznej.
W ogóle do pani śmierci.
Bardzo pesymistyczny, wciągający wiersz, którego pozbawiłabym ostatniego dopowiedzenia.

[4hc]

eka. masz rację z ucięciem końca. cieszę się że sprowokował refleksje.

marcin, można dac inny tytuł, ale nie umiem.

witka, przepraszam jeśli odczuwasz dyskomfort. zawsze możesz pytać, zazwyczaj odpowiem