o czym jesteśmy

[iTuiTam]

o czym jesteśmy
nic nieznaczące słowa
które nicują oczy bez imion

o czym jesteśmy
w przejaskrawionym cieniu
lokatorzy ekranów wtopionych
w zerojedynkowy sen

o czym jesteśmy
przesiewając milczenie
wykradając okruchy
spod zastawionych stołów

o czym jesteśmy trzymając
słowa na uwięzi z wysiłkiem podnosząc
kąciki ust

o czym jesteśmy
w niedomkniętych opowieściach
metafor wydumanych dla skór brzuchów
chryzantem i klęsk

o czym jesteśmy
pod woalkami płytkiej codzienności
w szyfrach bez klucza

o czym jesteśmy
skazańcy zapętlonych spektakli
z piasku liter


iTuiTam
1 III 2012

[Alek Osiński]

o czym jesteśmy

no właśnie, o czym właściwie opowiadamy?

bardzo dobrze postawione pytanie, dla mnie poezja to
głównie stawianie pytań.

Pozdrawiam

[SamoZuo]

Pierwsze dwa wersy moim zdaniem zbędne, powtarza się "nic"," nicują"

Reszta wiersza ok, poruszasz współczesny problem niewiedzy o własnej tożsamości i świadomości,
Internet nie pomaga a wręcz utrudnia wyjście z kryjówki kłamstw, może także chodzić o budowanie masek niekoniecznie w sieci


Pozdrawiam

[Gloinnen]

Pytanie bardzo ciekawie postawione. Człowiek w Twoim wierszu staje się opowieścią, której treść jednak ukryta jest w symbolach, niejasnościach. Generalnie ludzka dusza to bardzo hermetyczny tekst, który z trudem rozszyfrowujemy przez całe życie. Bardzo podoba mi się ta analogia.

Drażni mnie jednak to pytanie powtarzane na początku każdej strofy. Moim zdaniem wystarczyłoby je powtórzyć - góra trzykrotnie, a pozostałe fragmenty rozwinąć w kierunku narracyjnym, wtedy ludzie w Twoim wierszu nie będą tylko rekwizytami, ale zaczną realnie żyć.

Nie wiem, czy się nie obrazisz, ale mam taką propozycję odnośnie wiersza:

"o czym jesteśmy ---> normalnie zapisałabym, bez tych wielkich liter, ewentualnie kursywą, dla podkreślenia wyjątkowego charakteru tego pytania
nic nieznaczące słowa
które nicują oczy bez imion

o czym jesteśmy
w przejaskrawionym cieniu
lokatorzy ekranów wtopionych
w zerojedynkowy sen

przesiewamy milczenie
wykradając okruchy
spod zastawionych stołów

trzymamy słowa na uwięzi
z wysiłkiem podnosząc
kąciki ust

w niedomkniętych opowieściach chowają się
metafory wydumane dla skór brzuchów
chryzantem i klęsk

pod woalkami płytkiej codzienności
w szyfrach bez klucza
o czym jesteśmy

skazani na zapętlone spektakle
z piasku i liter"

Nie musisz się sugerować, ale może tak?
Podobają mi się bardzo te fragmenty:

nic nieznaczące słowa
które nicują oczy bez imion

Ładna gra słów - "nic" i "nicują", podoba mi się też wykorzystanie podwójnego znaczenia słowa "nicować" - wywracać na lewą stronę i analizować w oparciu o cechy negatywne.

w niedomkniętych opowieściach

Każdy z nas jest taką niedomkniętą opowieścią.

w zerojedynkowy sen

Kolejny wiersz o tworzeniu wirtualnej tożsamości i o ucieczce przed realem w świat zerojedynkowy. Myślę, że jest to także forma odczytu drugiej osoby, poznawanie jej internetowego alter ego, w którym bardziej niż w życiu rzeczywistym, widać (paradoksalnie) prawdę o niej. Im bardziej próbujemy się maskować, tym lepiej widać to, co chcemy ukryć.

Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

o czym jesteśmy

no właśnie, o czym właściwie opowiadamy?

bardzo dobrze postawione pytanie, dla mnie poezja to
głównie stawianie pytań.

... stawianie pytań, i przez nie wędrówki w stronę odpowiedzi
dziękuję za czytanie
serdecznie
iTuiTam

Dodano -- 03 mar 2012, 12:35 --

Pierwsze dwa wersy moim zdaniem zbędne, powtarza się "nic"," nicują"

Reszta wiersza ok, poruszasz współczesny problem niewiedzy o własnej tożsamości i świadomości,
Internet nie pomaga a wręcz utrudnia wyjście z kryjówki kłamstw, może także chodzić o budowanie masek niekoniecznie w sieci

Do pierwszych dwóch wersów jestem przyzwyczajona
Cieszy, że ok.
Myślę też, że problem, o którym wspominasz nie jest współczesny - jest ponadczasowy.
serdecznie
iTuiTam

Dodano -- 03 mar 2012, 12:51 --

Przede wszystkim dziękuję za pochylenie się nad wierszem i za komentarz. Moje odnośniki wplotłam w Twoją wypowiedź zaznaczając je kolorem
serdecznie
iTuiTam

Pytanie bardzo ciekawie postawione. Człowiek w Twoim wierszu staje się opowieścią, której treść jednak ukryta jest w symbolach, niejasnościach. Generalnie ludzka dusza to bardzo hermetyczny tekst, który z trudem rozszyfrowujemy przez całe życie. Bardzo podoba mi się ta analogia.

Drażni mnie jednak to pytanie powtarzane na początku każdej strofy. Moim zdaniem wystarczyłoby je powtórzyć - góra trzykrotnie, a pozostałe fragmenty rozwinąć w kierunku narracyjnym, wtedy ludzie w Twoim wierszu nie będą tylko rekwizytami, ale zaczną realnie żyć.

Powtórzenia tytułowego pytania, to zamysł, który miał prowadzić do podświadomego 'zakorzenienia' go w umyśle Czytelnika. Coś w rodzaju mantry, litanii. Wiersz właściwie nic nie traci bez oryginalnej ilości refrenu.

Nie wiem, czy się nie obrazisz, ale mam taką propozycję odnośnie wiersza:
ależ, czemu mam się obrażać? jeśli tak widzisz i czytasz ten wiersz, jest to Twój przywilej. Ja pokazuję to, co widzę a Ty widzisz to, co Ty widzisz i to jest piękne i o to chyba chodzi w relacji autor-czytelnik
"o czym jesteśmy ---> normalnie zapisałabym, bez tych wielkich liter, ewentualnie kursywą, dla podkreślenia wyjątkowego charakteru tego pytania
kursywa i większe litery, to po prostu mój sposób tytułowania wierszy i tu akurat tytuł jest zarazem otwierającym wersem

nic nieznaczące słowa
które nicują oczy bez imion

o czym jesteśmy
w przejaskrawionym cieniu
lokatorzy ekranów wtopionych
w zerojedynkowy sen

przesiewamy milczenie
wykradając okruchy
spod zastawionych stołów

trzymamy słowa na uwięzi
z wysiłkiem podnosząc
kąciki ust

w niedomkniętych opowieściach chowają się
metafory wydumane dla skór brzuchów
chryzantem i klęsk

pod woalkami płytkiej codzienności
w szyfrach bez klucza
o czym jesteśmy

skazani na zapętlone spektakle
z piasku i liter"

Nie musisz się sugerować, ale może tak?
Podobają mi się bardzo te fragmenty:

nic nieznaczące słowa
które nicują oczy bez imion

Ładna gra słów - "nic" i "nicują", podoba mi się też wykorzystanie podwójnego znaczenia słowa "nicować" - wywracać na lewą stronę i analizować w oparciu o cechy negatywne.

w niedomkniętych opowieściach

Każdy z nas jest taką niedomkniętą opowieścią.

w zerojedynkowy sen

Kolejny wiersz o tworzeniu wirtualnej tożsamości i o ucieczce przed realem w świat zerojedynkowy. Myślę, że jest to także forma odczytu drugiej osoby, poznawanie jej internetowego alter ego, w którym bardziej niż w życiu rzeczywistym, widać (paradoksalnie) prawdę o niej. Im bardziej próbujemy się maskować, tym lepiej widać to, co chcemy ukryć.

Pozdrawiam,


Glo.

[Qń Który Pisze]

o czym jesteśmy

Te potórzenia są ździebko irytujące, a wiersz przecież niezły i one rozpraszają pytniem, kiedy się powtórzenia skończą...

które nicują oczy bez imion

Nicowanie kojarzy mi się z wywracaniem na tzw. lewą stronę i zaraz sobie oczy wyobrażam, jako same "białka"
Nie lubię podpowiadać, bo u mnie też wiele można zmienić, ale jako czytelnik skwapliwie korzystam z przywileju swojej wizji, tym bardziej, że wiersz mnie zainteresował:

nic nieznaczące słowa
i oczy bez imion

o czym jesteśmy
w przejaskrawionym cieniu
lokatorzy ekranów wtopionych
w zerojedynkowy sen

przesiewamy milczenie
wykradając okruchy
spod zastawionych stołów
słowami na uwięzi
ledwie podnosząc
kąciki ust


w niedomkniętych opowieściach
wydumanych dla skór brzuchów
chryzantem i klęsk

o czym jesteśmy
pod woalkami płytkiej codzienności
w szyfrach bez klucza


skazańcy zapętlonych spektakli
piaskowych liter
ruchomych wydm
naszej tożsamości

To smutny obrządek pytania się siebie o... nas samych. świat nas oszukuje, więc i my go oszukujmy. Miliony naszych światów ociera się nawzajem o siebie i nikt nie kwapi się lądować na nieznanym kawałku świata. Miliony oczu dotyka się wzrokiem wyuczonym obojętności i
skutecznie maskującym prawdę, bo serce łatwo ukryć. Z oczami już jest problem.
Wiem na pewno, że są światy, które potrafią wpaść na siebie rozpędzone i trudno je potem rozłączyć. Nie wszystko jest stracone i to, czym jesteśmy... brzmi dumnie, chociaż inni patrzą na to z niedowierzaniem. To wszyscy ci, którzy nie mieli szczęścia zderzyć się z kompatybilnymi obiektami swoich światów.
Qń się zamyślił i uśmiechnął delikatnymi chrapkami... są uśmiechnięte światy, które śmieją się tylko po to, żeby ktoś inny zrobił to samo.

[Abi]

Tutamko ,

przejechałam jak pogrzebaczem po szynie
robiąc jedynie jedną zwrotkę ku swojej ciągłości...:

• o czym jesteśmy
  trzymając słowa na uwięzi
  z wysiłkiem podnosząc kąciki ust

zióbki
:-) A.

[iTuiTam]

o czym jesteśmy

Te potórzenia są ździebko irytujące, a wiersz przecież niezły i one rozpraszają pytniem, kiedy się powtórzenia skończą...

które nicują oczy bez imion

Nicowanie kojarzy mi się z wywracaniem na tzw. lewą stronę i zaraz sobie oczy wyobrażam, jako same "białka"
Nie lubię podpowiadać, bo u mnie też wiele można zmienić, ale jako czytelnik skwapliwie korzystam z przywileju swojej wizji, tym bardziej, że wiersz mnie zainteresował:

nic nieznaczące słowa
i oczy bez imion

o czym jesteśmy
w przejaskrawionym cieniu
lokatorzy ekranów wtopionych
w zerojedynkowy sen

przesiewamy milczenie
wykradając okruchy
spod zastawionych stołów
słowami na uwięzi
ledwie podnosząc
kąciki ust


w niedomkniętych opowieściach
wydumanych dla skór brzuchów
chryzantem i klęsk

o czym jesteśmy
pod woalkami płytkiej codzienności
w szyfrach bez klucza


skazańcy zapętlonych spektakli
piaskowych liter
ruchomych wydm
naszej tożsamości

To smutny obrządek pytania się siebie o... nas samych. świat nas oszukuje, więc i my go oszukujmy. Miliony naszych światów ociera się nawzajem o siebie i nikt nie kwapi się lądować na nieznanym kawałku świata. Miliony oczu dotyka się wzrokiem wyuczonym obojętności i
skutecznie maskującym prawdę, bo serce łatwo ukryć. Z oczami już jest problem.
Wiem na pewno, że są światy, które potrafią wpaść na siebie rozpędzone i trudno je potem rozłączyć. Nie wszystko jest stracone i to, czym jesteśmy... brzmi dumnie, chociaż inni patrzą na to z niedowierzaniem. To wszyscy ci, którzy nie mieli szczęścia zderzyć się z kompatybilnymi obiektami swoich światów.
Qń się zamyślił i uśmiechnął delikatnymi chrapkami... są uśmiechnięte światy, które śmieją się tylko po to, żeby ktoś inny zrobił to samo.

Przepraszam, przegapiłam, przegalopowałam...
Bardzo dziękuję za Twoją wersję, Qniu, za komentarz, który zapamiętam na długo.
Powtórzenie miało się wwiercić w czytającego.

serdecznie
iTuiTam

Dodano -- 25 lis 2012, 9:31 --

Tutamko ,

przejechałam jak pogrzebaczem po szynie
robiąc jedynie jedną zwrotkę ku swojej ciągłości...:

• o czym jesteśmy
  trzymając słowa na uwięzi
  z wysiłkiem podnosząc kąciki ust

zióbki
:-) A.

Tobie również, Abi-M podziękowanie i uśmiech za czytanie, za dłuższy przystanek.

serdecznie
iTuiTam

[atoja]

mam podobne zdanie do Qnika
zbyt wiele powtórzeń
a wiersz na duże

[e_14scie]

Nie było mnie tu?

Pamiętam, że czytałam i uwaga! Pytanie o czym jesteśmy, zapadło mi najbardziej, bo to istotnie jak mantra. Uznanie 3LŻ, za wiersz/opowieść...psychologiczny przekrój dzisiejszego HomoS