tymon lepi się i tyka a bociany idą dalej

[figa]

siedzę w gnieździe
z masztu strugam wykałaczki
gniewnie - mogę pomemłać

wypatrujemy z której strony
tylko nie w mrozy i słoty
nabieram ochoty na nic

żabie udka nie moje
delikatesy w smak

na wznak - udaję martwą i anty
może mogłoby pomóc w nie robieniu
ponoć zatrzymaliśmy się na jednym
wyższy poziom opanował gibon - zwisa
łajdak zatrzymał miejsce
i czas jest
drobny szczegół
tylko mi brak trupa

żywym nie ufam

[ble]

No, wiesz, figa! Świetny od masztu po grób Dwuznaczność bocianiego gniazda, a potem wiersz idzie sam ze słowa w słowo.

[Gloinnen]

Odnoszę wrażenie, że masz upodobanie do dziwacznych - czytaj - "udziwnionych" tytułów. Twoim wierszom naprawdę niepotrzebna jest taka "kombinatoryka". Brzmi to trochę pretensjonalnie, jakbyś już przedobrzyła z oryginalnością, na zasadzie - co by tu jeszcze do tytułu wtrynić, żeby był bardziej pokręcony. Zamiast intrygować - odstrasza.
Moim skromnym zdaniem wystarczyłoby "a bociany idą dalej".

Tekst interesująco skonstruowany, niebanalne obrazowanie. Trochę przeszkadzają mi rymy "słoty/ochoty" i "smak/wznak", może dlatego, że w wierszach wolnych wolę rymowanie mniej rzucające się w oczy, bez przytupu. Np. w poincie - "trupa/ufam" - wyszło dla odmiany całkiem nieźle.
Ale to już może kwestia osobistych uprzedzeń.

W przedostatnim wersie:

tylko mi brak trupa

usunęłabym "mi".

Poza tym - według mnie to dobry, sugestywny obraz.

Pozdrawiam,


Glo.

[czochrata]

wiersz ciekawy,tylko idiotyczny tytuł...

[Alek Osiński]

Typowo Figowy surrealizm łącznie z tytułem

Fajnie tak polatać

[Gloinnen]

Rozumiem surrealizm w obrazowaniu, ale generować podobne tytuły bez ładu i składu można w nieskończoność.

"telefon parzy pastę do butów zachodem jajka"

"rozlewam trawę na parapecie a klawisze parują w ustach"

"w kiblu kwitną zegary na sztorc bo okno nie zdążyło zjeść zająca"

I ktoś powie - ale to niesamowite! (Chryste, tylko błagam, nie!!!)

Chyba, że uznamy, iż to rzeczywiście ma być poezja bezznaczeniowa, która nic sama w sobie nam nie mówi i nie niesie żadnych treści, a jedyną funkcją zapisu jest oryginalne prezentowanie się w swoim zewnętrznym (słownym) aspekcie.
Ale to już pytanie do Autorki.

Glo.

[Alek Osiński]

Glo...no daj spokój , niektórych to po prostu bawi
a np. poezja grupy Zlali mi się do środka....to często jest zupełnie bez sensu
jeśli ktoś chce tak swobodnie polatać, choćby w tytułach...to czemu nie
i temu może służyć przecież język....nie?

[miniawka]

Witam,
Polecam A. Breton i "zapis automatyczny".
Adam

[Gloinnen]

No ale tu właśnie tkwi sedno postawionego przeze mnie pytania?
Czy piszemy tylko i wyłącznie po to, aby zestawić słowa w dziwaczne obrazy, zupełnie abstrahując od ich znaczeń i sensu? Albo inaczej - czy taki był zamysł tego wiersza?

Czy jednak intencja jest bardziej rozbudowana, utwór coś ma sobą powiedzieć, a zabawy semantyką nie są celem samym w sobie tylko podporządkowujemy je jednak jakiejś warstwie treściowej. Ideałem byłoby zbudowanie równolegle dwóch rzeczywistości - werbalnej i pozawerbalnej (emocjonalnej, intelektualnej), które będą do siebie idealnie pasować i opierać się na idealnych powinowactwach.

[Alek Osiński]

Czy piszemy tylko i wyłącznie po to, aby zestawić słowa w dziwaczne obrazy, zupełnie abstrahując od ich znaczeń i sensu?

Piszesz tak trochę jakby mogła istnieć jakaś jedyna właściwa droga, w rzeczywistości pytanie dlaczego
pozostaje jednak u pytającego, może być wiele dróg, i czy właściwie możemy jakąś deprecjonować, może np.
jej nie rozumiemy, nie można tego wykluczyć...chodzi mi oczywiście o obraną konwencję, a nie przykład marnego tekstu.