rozdajesz uśmiechy

[anastazja]

dla wnuczki



gdybym mogła twój śmiech
włożyć pod skrzydła ptaków
obdarowałabym smutne dzieci

za daleko dla bajki o drzewach tańczących
na ścianie
wieszam portrety gdzie tylko się da

domalowuję skrawki zieleni



07.03.2012

[Abi]

Anastazjo,
jak się sprawiłaś...
(w mniemaniu Abi)
już wiesz

zdania nie zmieniłam

zióbki
:-) A.

[anastazja]

Wiem, droga Abi - dziękuję, że wpadłaś

[Alek Osiński]

Jak turkawki na zielonej łące
Wiersz przypadł mi do gustu

[anastazja]

Dobra nazwa, dziękuję al -

[Gloinnen]

za daleko na bajkę o tańczących drzewach
na ścianie

Taki krótki wiersz, a dwa "na" aż na siebie wpadają...

Przyszedł mi do głowy taki pomysł:

"za daleko dla bajki
o drzewach tańczących

na ścianie

wieszam portrety
gdzie tylko się da"

Inwersje i celowy efekt "rozsypanki" - na ogół jestem przeciwna właśnie takiemu zapisowi, a tutaj przewrotnie go proponuję, bo wydaje mi się, że wtedy można jeszcze bardziej go rozbudować, wydobyć jeszcze więcej znaczeń z zastosowanych elementów...

Sympatyczna refleksja, chociaż według mnie - dojmująco smutna. Opisujesz rozłąkę babci i wnuczki; przedstawione w utworze wieszanie portretów jest przejawem wielkiej tęsknoty. Jak często nie zdajemy sobie sprawy, żyjąc własnym, beztroskim życiem, że komuś może nas brakować, że ktoś nieustannie o nas myśli, pielęgnuje wspomnienia. Pamięć, fotografie, czułe refleksje - w ciszy i samotności - to jeden z niezwykłych aspektów miłości, choć wydaje się naiwny, mało spektakularny, może trochę śmieszny nawet. Tak, śmieszą nas starsi ludzie pielęgnujący przeszłość, gromadzący w pudełkach stare zdjęcia, opowiadający historie o wszystkich członkach rodziny, szukający radości w chwytaniu tego, co im się już dawno wymknęło z rąk... A ich świat nagle się kurczy do rozmiarów tych pamiątek i tęsknot, podczas gdy radość życia dawno już ich pozostawiła daleko w tyle...

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Droga Glo - tak prawie ze mną jest. Wnuczka mieszka we Włoszech. Lecę na trzy razy do roku, ale cóż to jest? Jak się ma jedno dziecko jedną wnuczkę, to na ścianach wiszą tęsknoty kochana.

Bardzo dziękuję, podziwiam Cię, za komentarze rozbudowane pod każdym wierszem.
Dołączyłam zdjęcie wnuczki, nie wiem, czy mogę?

[Gloinnen]

Oczywiście, że możesz, myślę, że ta fotografia i wiersz stanowią razem jedną całość.



Glo.

[anastazja]

Dziękuję kochana Glo

[ble]

Prześliczny, taki niedomówiony. Piszesz, że rzadkie kontakty i to się czuje w tym wierszu - tylko krótkie dotknięcia. To świetnie robi wierszowi.
Gratuluję Ci wnusi Jak ma na imię?

Pozdrawiam