Wiersz skalarny

[Gloinnen]

Napisana na krawędzi skali, nie wiadomo po co wyciągnięta
z pandemonium, czarna plamka na skórce pomarańczy. Wyrastam.

Powyżej gaje odpadają od nieba, poniżej
zera bezwzględnego tylko niewyobrażalność; słowa
ułożone ciasno, żadnych jednostek czasu ani odległości
pomiędzy. Znów w biegu naprzeciw.

Budzę się i zasypiam na oślep. Zawirowania i obniżanie temperatury,
od płynnej magmy do ciekłego azotu, w międzyczasie byłeś ty.
Początek osi, za nim znaczenia, rozkład w ziemi, sok ściekający
z nagiej żuchwy.

Po skałach wybrzeża niebo przetacza kolory, liście, nie wiem, która
strona świata przyjmie smak, obróci starannie przeliczony czas w
kolejny owoc.


____________________
Glo.

[Abi]

po zmniejszeniu skali:
napisana, wyciągnięta, czarna...
być może przylegnie...

zióbki
:-) A.

[miniawka]

Witaj,
tak, to jest to! Skala nałożona na świat wewnętrzny i zewnętrzny. Skala zawieszona w naszym Kosmosie. Skala jest Kosmosem. Skala jest słowem, które odmierza. Czas, przestrzeń, obrazy w nich zawieszone. Proces stawania się w ludzkiej skali, wyrastający poza
tę skalę.
I to jest Twoja strona, Glo. Strona jedyna, strona, którą stworzyłaś na potrzeby tego tekstu. I jednocześnie strona, która przerosła Ciebie i żyje samoistnym życiem. Jest już blisko. Skala i ta strona już to odmierzyły.
Inaczej: materia wiersza jest tak ściśnięta w tej gwieździe do granic bólu i radości, że przekracza i buduje Nowy Kosmos.
Inaczej nie umiałem.
Adam

[Qń Który Pisze]

Tensor się zatrzymał. Zabrakło skali albo było jej zbyt mało. Suma ilorazów i suma iloczynów utknęła w stałej wartości. Czasoprzestrzeń fizyczna nie przewidziała obojętności chemii.
Skończył się układ współrzędnych. Zostały dwie proste - równoległe. Zakrzywienie przestrzeni liniowej jest niedefinjowalne, tym bardziej, że układ jest kontrawariantny. Nastąpiła poważna dywergencja macierzy. Indeksy tensorów, jak temperatura, energia, przyspieszenie - nie podlegają dalszej transformacji. Układ przestaje istnieć przy drganiach zerowych.
Ciekły azot dymi chłodem wrzenia w temperaturze -196 stopni Celsjusza.
Czas niestety nie owocuje. To "skalarna wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy między zdarzeniami zachodzącymi w tym samym miejscu"
Czas może być rozumiany jako:chwila, punkt czasowy, odcinek czasu, trwanie...
Trwanie najrzadziej wchodzi w koniunkcję wydarzeń.

Jest jakoś inaczej... jest refleksja o zabarwieniu uczuciowym... liście, kolory i owoce.
To wszystko jednak za mało. Nie pachnie sadem i nie słychać brzęczenia pszczół, zbierających nektar z kwiatów.

[Alek Osiński]

Bardzo interesująco Ci wyszło, to stawanie rzucone na przestrzenną siatkę
można wyławiac z niej sensy jak przedziwne owady zaplątane w pajęczyny,
to trochę faktycznie przypomina malarstwo Beksińskiego, wiadomo, że go
lubisz, prawie widzę ten eksplodujący kręgosłup...

Pozdrawiam

[ble]

Podoba mi się ogromnie cały. Przede wszystkimto wyjście z plamki na pomarańczy i potem cały rysunek.
Zakończenie - bardzo

Początek osi, za nim znaczenia, rozkład w ziemi, sok ściekający
z nagiej żuchwy.

Po skałach wybrzeża niebo przetacza kolory, liście, nie wiem, która
strona świata przyjmie smak, obróci starannie przeliczony czas w
kolejny owoc.

Bardzo ciekawie wpisał Ci się Qń.
Czas niestety nie owocuje. To "skalarna wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy między zdarzeniami zachodzącymi w tym samym miejscu"

[anastazja]

Boże Glo - wciągasz w nieskończoność, przetoczenie... czarnej plamki na skórce pomarańczy uroczo nie brzmi, co by nie myśleć.

Potem to; Początek osi, za nim znaczenia, rozkład w ziemi, sok ściekający
z nagiej żuchwy.

Aż dreszcz, na skórce pomarańczy - hi,hi.

Wszystkie strofy bdb, podoba mi się bardzo

[atoja]

kosmiczna nieskończoność
byt jednostki na planecie Ziemia niekoniecznie
w skali i poza nią
niezmierzona Twoja wyobraźnia Glo

[Gloinnen]

Dziękuję Wam wszystkim za ciepłe przyjęcie wiersza.

Boże Glo

Nie, aż takiego mniemania nie mam o sobie...
Proszę bez apoteozy...


Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

Budzę się i zasypiam na oślep.
...
Po skałach wybrzeża niebo przetacza kolory, liście, nie wiem, która
strona świata przyjmie smak, obróci starannie przeliczony czas w
kolejny owoc.

Mikrokosmos plamki na skórce pomarańczy. W większej skali: plama na słońcu.
Względność i niby-chaos tego, co znajdujemy pomiędzy budzeniem się i zasypianiem na oślep - nigdy do końca nie widząc, bo nie wiadomo po co.
W zawirowaniach wygrywa jedynie starannie przeliczony czas - bez początku i bez końca.
Wiersz do powrotów.

serdecznie
iTuiTam