odosobnienia

[figa]

pościel wydaje się zbyt twarda
przekładam ciężkie ciało z miejsca na miejsce
pod skórą wędrują przebarwienia

nic już nie powiem dopóki nie rozsypie się
zmurszała deska ucieka od wilgoci
zawsze mogłabym spłonąć
tylko żagwie porosły popiołem

pomiędzy zębami drewniany przedmiot
zagryzam - wytrzymać wytrzymać
wytrzymać w ciszy

nie dotykaj mnie - tylko nic nie mów

twoje słowa wyżęte nie znaczą wiele
rozkruszonych gniazd i wypadłych piskląt
we mnie narasta i drażni skowyt
długich nocy zaryglowane wyjścia
w pośpiechu wydłubuję drzazgi

ani kroku dalej
oczy nie reagują na światło
w cieniu odnajduję spokój

w lesie przysiadłam na kłodzie - przeczekam
wiewiórki podchodzą żeby rozgryźć orzech

[NathirPasza]

Kolejny dobry wiersz. W całości go kupuję. Nawet powtórzenia wydają się na miejscu

Pozdrawiam
NP

[Boogie]

Rozgryzłem tudzież rozkminiłem w lot, choć jestem nielotem...Hm... , pozdrawiam

[411]

A ja bym skonczyla w tym miejscu:
"w pośpiechu wydłubuję drzazgi."
Ale to ja.

Pieknie, obrazowo i bolesnie. Taki cichutenki skowyt...

Milego, J.

[figa]

NathirPasza - dziękuję bardzo - ostatnio nie miałam farta - ale może się odmieni:)

[figa]

411 - dziękuję za wizytę - chciałam choć troszkę optymistycznie - ale możesz czytać bez reszty -
buź serdeczny