osierocenie

[Abi]

• • osierocenie

• już nikt tu nie zamieszka
  
  w walizce równo ułożone książki
  opuszczają ścianę pozostawiając cień treści
  
  o przywiązaniu do rąk
  dziewczyny
  staruszki
  
  wspólnie przeżywane sceny dobiegły końca
  teraz afiszuje się tylko pustka
  
  przy wyłączonej lampie
  gasną oczy

[anastazja]

Smutek i pustka, puste ściany. Półki po książkach i ta dziewczyna, staruszka, która już niczego nie przeczyta. Która łączyła chwile, swoje życie z przeczytaną książką.

Pięknie Abi - uwielbiam w wierszach życie

[Nilmo]

Wiersz można odebrać i w szerszej perspektywie. Mieszkanie widzę jako człowieka, książki jako spisane w nim uczucia i przeżycia (pamięć), które odchodzą wraz ze zgaszeniem światła, które to te wydarzenia opromieniało, co logicznie wzbudza żal -

gasną oczy

. Bo oczy świecą i sypią iskrami kiedy człowiek jest radosny.
Tak sobie to wytłumaczyłem. Bardzo ciekawy wiersz. Dziękuję.

[iTuiTam]

Piękny wiersz o odchodzeniu, odchodzeniu na różnych poziomach.
Można odczytać go jako zapis zaistniałej sytuacji, albo symbolicznie, metaforycznie.
Zresztą sama wiesz...


serdecznie
iTuiTam

[Ewa Włodek]

książka życia tej dziewczyny-staruszki i tych, którzy byli wokół niej - zamknięta, opustoszała przestrzeń, którą wypełniała... Bardzo w moim guście, Abi...

Pozdrawiam z uśmiechami...
Ewa

[Gloinnen]

Ja tym razem - bez zastrzeżeń. Spodobał mi się wiersz, prostota zapisu.
Najbardziej dojmująca w tym wszystkim jest mniej lub bardziej wyłaniająca się z Twoich obrazów refleksja, że przychodzi moment, w którym po czyimś życiu należy posprzątać. Cały wewnętrzny świat człowieka, jego wszystkie doświadczenia, smutki i radości, myśli, nadzieje - zamykamy w walizce, gasimy wraz z lampą, wyganiamy z pustego mieszkania.
Tak, jakbyśmy chcieli jak najszybciej pozbyć się ciężaru tego odejścia, tej pustki, zatrzeć ślady czyjejś obecności, bo zbyt bolą...

Pozdrawiam,


Glo.

[Abi]

i ta dziewczyna, staruszka

tak, Nastuś,
ta dziewczyna (obecnie)
jest tą staruszką (nieopodal...)
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiersz można odebrać i w szerszej perspektywie. Mieszkanie widzę jako człowieka, książki jako spisane w nim uczucia i przeżycia (pamięć), które odchodzą wraz ze zgaszeniem światła, które to te wydarzenia opromieniało, co logicznie wzbudza żal -

gasną oczy

. Bo oczy świecą i sypią iskrami kiedy człowiek jest radosny.
Tak sobie to wytłumaczyłem.

zapamiętam, Niilmo,
gdy rozumiesz,
że po naciśnięciu pstryczka
nie wszystko gaśnie
--------------------------------------------------------------------------------------------------

Zresztą sama wiesz...

i za te słowa... stokrotne... w sam pas...
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Bardzo w moim guście, Abi...

gdy trąca mnie gust,
sztachet nie wyrywam...
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ja tym razem - bez zastrzeżeń.

extra...
mniej roboty,
gdy opieram się na widocznym...
-------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------

zióbki
:-) A.

[P.A.R.]

cóż mam napisać
gdy odchodzenie przyczepiło mi się do paska
jak klucze ...

że mówić o nim, nie jest łatwo
szczególnie inaczej

[Abi]

są klucze, którymi otwieramy wiele razy
i ten jeden
co zgrzytnie tylko raz...

dziękuję

A.

[Mirek]

o przywiązaniu do rąk
dziewczyny
staruszki

za to
a tak po za to udał Ci się wiersz