zostawię niepotrzebne

[Bożena]

rozczesuję pasmo po paśmie
a później splatam w ciasny warkocz
po horyzont

nie znam sposobu na pożółkłe ramy
ani łuszczącą się farbę
dzień coraz krótszy

spakowałam najważniejsze wspomnienia
zabiorę je ze sobą

[Alek Osiński]

Smutny wiersz Bożeno, a przecież to co najważniejsze i tak
zawsze mamy ze sobą

Uśmiech przesyłam

[Ewa Włodek]

nigdy nie jest za późno na nowe, Bożeno - tak mi się wydaje...


Bardzo refleksyjnie o przemijaniu, o tym co w nas...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Miladora]

Też uważam, że nigdy nie jest za późno, Bożenko.

Ale przy okazji przemyśl, czy nie za dużo tu określeń:
- długi warkocz ciasnych splotów
po horyzont - jakby zabrakło tu też dokończenia tej myśli.

Dobrego

[Gloinnen]

a później w długi warkocz ciasnych splotów
po horyzont

Napisałabym to troszeczkę inaczej, aby myśl nabrała przejrzystości.

"a później ciasno splatam w długi warkocz
po horyzont"

nie znam sposobu napożółkłe ramy
ani łuszczącą się farbę
za późno na nowe gdy coraz krótszy dzień

Podwójne "na" zgrzytnęło mi przy czytaniu.

"nie potrafię odmienić pożółkłych ram
ani łuszczącej się farby" ---> tak sobie wykombinowałam początek strofy.

spakowałam najważniejsze
zabiorę je ze sobą

"niepotrzebne" (w tytule), "nowe" w drugiej strofie i "niepotrzebne" w poincie... Aż trzy razu używasz przymiotnika w funkcji rzeczownikowej. Według mnie końcówka wypadła ci - nie tylko niezgrabnie, ale i mocno abstrakcyjnie. Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej, gdybyś jednak posłużyła się jakimś konkretem. "najważniejsze" ---> czyli co? Jakaś pamiątka? istotny przedmiot, który jest tylko Twój? coś, co definiuje życie peelki, rolę, jaką odegrała na scenie świata...

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Wszystko można zabrać ze sobą, ale stracony czas zostanie.
Refleksyjny, podoba mi się, Bożenko